ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑΤΡΩΝ ΑΘΗΝΑ-ΠΕΙΡΑΙΑ: μνημονιακές επιπλοκές

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μνημονιακές επιπλοκές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

17 Σεπτεμβρίου 2018

Η ιατρική αναμειξη στην υποθεση Φλωρου.

To ρεπορτάζ και το κειμενο έχουν δημοσιευτεί στην Εφημεριδα των Συντακτών 8-9-2018 Οφείλω να επισημανω ότι η αναμειξη Πανεπιστημιακών και νοσοκομειακών δεν εξαντλέιται στο παρόν ρεπορτάζ ουτε βέβαια η όλη εικονα των τριών επιτροπών που μεσολαβησαν ώστε ένας απατεώνας και για αποπειρα ανθρωποκτονίας να εφεθει προσωρινά ελευθερος και και ξαναφυλακισθει για την μικρή εν γένει ποινή που του αναλογεί ,πρωτοδικα.

9 Μαΐου 2017

Μάθημα καλλιγραφίας σε έναν κόσμο αστραπών.

Μάθημα καλλιγραφίας σε έναν κόσμο αστραπών. της Μαρίας Αρβανιτη Σωτηροπουλου* ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 2-5-2017 Χιλιάδες χρόνια μετά, στο μάθημα Καλλιγραφίας αντιγράφαμε κάποιο κείμενο με πένα που βουτούσαμε εκνευριστικά συχνά στο μελάνι, την εποχή που ήδη είχε ανατείλει η αυτοκρατορία των στυλό. Δεν καταλαβαίναμε την αξία του κειμένου, δεν το διαβάζαμε καν. Θα μπορούσε να είναι από τη Βίβλο ή τους κλασικούς, λίβελος, ραβασάκι ή συνταγή μαγειρικής. Σήματα λυγρά (=ύπουλα) ονόμαζε ο Όμηρος τα γράμματα σε μια εποχή που η ποίηση φτερούγιζε από στόμα σε στόμα και η γραφή ήταν μαγεία. Χιλιάδες χρόνια μετά, στο μάθημα Καλλιγραφίας αντιγράφαμε κάποιο κείμενο με πένα που βουτούσαμε εκνευριστικά συχνά στο μελάνι, την εποχή που ήδη είχε ανατείλει η αυτοκρατορία των στυλό. Δεν καταλαβαίναμε την αξία του κειμένου, δεν το διαβάζαμε καν. Θα μπορούσε να είναι από τη Βίβλο ή τους κλασικούς, λίβελος, ραβασάκι ή συνταγή μαγειρικής. Δεν αναζητούσαμε την κρυφή σοφία κάθε λέξης ή έστω την προϊστορία κάθε γράμματος. Αγνοούσαμε ότι κάθε γράμμα, τουλάχιστον του ελληνικού αλφαβήτου, μια και προέρχεται απ’ το φοινικικό, σέρνει ξωπίσω του τον συμβολισμό κάποιου αντικειμένου. Πασχίζαμε να σερβίρουμε ευπρεπώς τα γράμματα, όπως τα δώρα που πασχίζουν να εντυπωσιάσουν με το περιτύλιγμα ή οι μπουφέδες των δεξιώσεων που από έργα τέχνης στο τραπέζι καταλήγουν αηδιαστικό συμπίλημα στα περιφερόμενα χέρια καλοντυμένων αχόρταγων. Το εκπαιδευτικό σύστημα, επηρεασμένο από σινοιαπωνικές πρακτικές, πάσχιζε να αναδείξει τη γραφή σε καλή τέχνη. Ακόμη και στην Έκτη του Δημοτικού γράφαμε διαγώνισμα καλλιγραφίας. Επί μία ώρα παιδευόμαστε να γράψουμε μισή σελίδα με αρμονική ισοτιμία των γραμμάτων, μέχρι που ένας λεκές από μελάνι κατέστρεφε το προϊόν του μόχθου μας. Τότε ειρωνευόμαστε το σύστημα που δεν τολμούσαμε να αμφισβητήσουμε. Θα μπορούσαμε ίσως να αξιοποιήσουμε τον χρόνο μας σε πιο σύγχρονες γνώσεις, υπολογίζαμε.

Σήμερα, την εποχή των ηλεκτρονικών μηνυμάτων, κρίνω ότι η καλλιγραφία ήταν σημαντικό μάθημα ζωής. Σε μια κοινωνία που από τότε απαιτούσε την ταχεία και με λιγότερο κόπο επιτυχία, εκπαιδευόμασταν στην αναγκαιότητα της αποτυχίας και την υποταγή στο μέτρο κάποιων -έστω άσκοπων- κανόνων, που όμως ίσχυαν για όλους. Μαθαίναμε την αξία τού κάθε γράμματος ξεχωριστά, κατατάσσοντάς τα ισότιμα, εκτός των κεφαλαίων. Τα κεφαλαία κάθε παραγράφου είχαν περισσότερα δικαιώματα και μπορούσαν να πλουμιστούν με περίτεχνες περικοκλάδες, τα πνεύματα και οι τόνοι έγερναν ισοϋψώς σαν στάχυα, που τα διαπερνά ο άνεμος, ενώ η περισπωμένη ποτέ δεν ήταν ευθεία, αλλά ριγούσε έτοιμη να απογειωθεί· η μόνη ίσως Κασσάνδρα που προέβλεπε το σύντομο τέλος της βασιλείας τους. Χρησιμοποιούσαμε πένες ειδικές σε σχήμα χεριού, που άφηναν περισσότερο μελάνι στην κάθοδο και λιγότερο στην άνοδο της κίνησης γραφής, έτσι που οι γραφολόγοι μάταια θα αναζητούσαν την πατρότητα κάθε κειμένου. Σήμερα, όλα τα παιδιά είναι ανορθόγραφοι κακογράφοι. Επικοινωνούν με γκρίκλις, ηλεκτρονικά, πατώντας με ταχύτητα αστραπής τα πλήκτρα και περιφρονούν την υγρή ηδονή της παραδοσιακής γραφής. Τα κείμενά τους μιας χρήσης, καταδικασμένα σε ταχεία διάλυση έπειτα από εξίσου ταχεία διασπορά σε πολλούς αποδέκτες, που όμως συνήθως δεν εντρυφούν στο κείμενο, αλλά αρκούνται στο επιφανειακό σταχυολόγημα απόψεων και φευγαλέων εντυπώσεων. Ζούμε σ’ έναν κόσμο αστραπών, όπου ό,τι λάμπει σίγουρα δεν είναι πολύτιμο. Ο χρόνος έπαψε να κυλά με την περιστροφή των ρολογιών ή τους ρυθμούς των πλανητών. Καταποντίζεται σε αεροπορικές μετακινήσεις, λιμνάζει σε τηλεοπτικά παράθυρα και εκρήγνυται σε θραύσματα άοσμων επιθυμιών και τεχνολογικών θαυμάτων. Η αποτυχία ασυγχώρητη σ’ έναν κόσμο που θεοποίησε τον καθρέφτη. Τον παραλογισμό αυτής της θεώρησης κανείς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται στον τυφώνα του ατομικισμού που σαρώνει την ηθική και κάθε συλλογική προσπάθεια.

Ο κόσμος μας αποδομείται και εμείς εκτός εποχής. Πίσω από το αλφάβητο, ο γενετικός χάρτης της ανθρώπινης λογικής που πια δεν μας προσφέρει σιγουριά. Από τη βεβαιότητα της ευκλείδειας λογικής, στις θεωρίες του χάους και του τυχαίου, όπου η ευθεία δεν υπάρχει ούτε σαν φιλοσοφική χροιά και όπου το μηδέν ταυτίζεται με το άπειρο, στην Ιατρική που μεταμορφώνεται σε ρομποτική και την Αστροφυσική που θυμίζει όλο και πιότερο Θεολογία. Χρειαζόμαστε χρόνο περισυλλογής. Να κλείσουμε τις τηλεοράσεις και να επιστρέψουμε στα βιβλία όχι για να αναζητήσουμε το νέο μπεστ σέλερ, αλλά την αποδόμηση των λέξεων. Ίσως αυτό που χρειαζόμαστε να μην είναι παρά η απόδοση τιμής στο κύτταρο κάθε λέξης. Ίσως ελπίδα μας μοναδική πια νάναι ένα μάθημα Καλλιγραφίας. *Η Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου είναι γιατρός, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας κατά της Πυρηνικής και Βιοχημικής Απειλής

2 Ιουλίου 2016

«Καημένη γενιά» είστε και φαίνεστε

«Καημένη γενιά» είστε και φαίνεστε Μπούσιος Ανδρέας Δημοσίευση: 26 Ιουνίου 2016 19:00 Grexit, “Μενουμευρωπαίοι”, πτώση τείχους του Βερολίνου, εμφύλιος σε όλη τη Μέση Ανατολή, εκατομμύρια πρόσφυγες, φτώχεια... Τώρα πια, και με το Brexit, συνειδητοποίησα ότι ποτέ κανένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα δεν έγινε τόσο γνωστός για έναν λάθος στίχο... Grexit, “Μενουμευρωπαίοι”, πτώση τείχους του Βερολίνου, εμφύλιος σε όλη τη Μέση Ανατολή, εκατομμύρια πρόσφυγες, φτώχεια... Τώρα πια, και με το Brexit, συνειδητοποίησα ότι ποτέ κανένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα δεν έγινε τόσο γνωστός για έναν λάθος στίχο. Ποτέ ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα δεν στιγμάτισε μια γενιά τόσο πολύ και ποτέ κανένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα δεν έπεσε τόσο έξω όσο ο Νίκος Πορτοκάλογλου και συνολικά οι Φατμέ. “Χούντα δεν θυμάμαιν μα ούτε ελευθερία, της Μεταπολίτευσης καημένη γενιά άχρωμα όλα και λειψά” τραγουδούσαν το 1985 και τους αποθεώναμε. Αγοράζαμε τα δισκάκια (δεν υπήρχαν CD τότε) γυρίζοντας από τον ψυχολόγο που είχαμε πάει για να μας ανεβάσει το ιστορικό Εγώ μας και απογειώναμε την καριέρα τους.

Και ύστερα... Έπεσε το τείχος του Βερολίνου και κατέρρευσε όλο το σοβιετικό μπλοκ με το οποίο όλοι είχαμε μεγαλώσει μέχρι τότε, άλλοι ως φόβο, αφού θα μας έπαιρναν τα σπίτια, και άλλοι ως ελπίδα επαναστατική. Μετά διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, με την οποία... μεγαλώσαμε μαζί στις παραλίες της Βόρειας Ελλάδας και την οδηγήσαμε... στα Ζastava (οι νεότεροι, δυστυχώς, θα πρέπει να το googlάρουν). Και ύστερα ζήσαμε το όνειρο της Ενωμένης Ευρώπης. Από το '50 ζούσαν με το όνειρο και εμείς το ζούσαμε ως ιστορική πραγματικότητα. Πριν προλάβουμε να το χαρούμε, ήρθε στην ταβέρνα των Βρυξελλών ο λογαριασμός και καταρρεύσαμε. Τόσο “άσπρο - μαύρο”, τόσο “άνοδο και πτώση”, τόσο “μέσα - έξω” καμιά γενιά δεν βίωσε στην Ελλάδα!

Από την αυτοκρατορία του Αντρέα στη Φώφη! Από το ΚΟΔΗΣΟ στο Ποτάμι. Από τη δραχμή στο ευρώ κι από το ευρώ στο... ευρώ. Πόσα μπορεί να αντέξει μια γενιά; Εμείς, η “καημένη γενιά”, είδαμε όλες τις βεβαιότητες να καταρρέουν. Από την πολιτική έως τη γεωγραφία (ως μάθημα) άλλαξαν όλα. Η “καημένη γενιά” ήξερε την Τσεχοσλοβακία ως μία χώρα και η Εσθονία δεν υπήρχε. Για να καταλάβατε, εμείς (ως γενιά) της δεκαετίας του '80 πιστεύαμε ότι θα πεθάνουμε με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που θα την ξεκουράζει πού και πού η Ν.Δ.! Πιστεύαμε ότι οι μισθοί είναι κάτι που συνεχώς αυξάνεται, και ότι οι πόλεμοι είναι breaking news! Και εντάξει, πολλές από τις βεβαιότητες που είχαμε μπορεί..., ενδεχομένως, ίσως..., και να ήταν λάθος. Αλλά να μας λες και καημένη; Πάει πολύ!

13 Ιουνίου 2016

Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα Τριποταμιανός Γ. | Δημοσιεύτηκε στην Αυγή 12.06.2016 Του Γ. Τριποταμιανού Μπορεί μια οικονομία να πορεύεται στα τυφλά; Ή να βασίζει την επιβίωσή της σε μία ή δύο οικονομικές δραστηριότητες; Ή να εξαρτά την ύπαρξή της από υπερεθνικά πολιτικά κέντρα, τα οποία σχεδιάζουν και αποφασίζουν για τον παραγωγικό καταμερισμό σε μια ευρύτερη γεωγραφική και πολιτική οντότητα, όπως είναι, για παράδειγμα η Ε.Ε.; Αυτά είναι μερικά ερωτήματα στα οποία -σχεδόν πάντα- οι πολιτικές ηγεσίες σε όλον τον κόσμο αποφεύγουν να δώσουν καθαρές απαντήσεις ή, όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, προσπαθούν να θολώσουν τα νερά και οι άνθρωποι τα καταχωνιάζουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους στις περιόδους ευμάρειας, απ' όπου τα ανασύρουν όταν κρίση τούς στέλνει τον λογαριασμό της. Κι όμως, οι απαντήσεις σε αυτές τις απλά διατυπωμένες απορίες είναι κρίσιμες όχι μόνο για το σήμερα, αλλά -και το κυριότερο- για το αύριο. Αφού ουσιαστικά αυτές θα καθορίζουν όχι μόνο τη ζωή των σημερινών πολιτών, αλλά και των παιδιών και των εγγονών τους. Κι αν για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους οι απαντήσεις αυτές έχουν μια βαρύνουσα σημασία, για εμάς τους Έλληνες είναι ζήτημα «ζωής ή θανάτου». Η αλήθεια είναι ότι για την ελληνική οικονομία η κρίση ήταν ο καταλύτης ο οποίος επηρέασε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Οι οικονομικές δραστηριότητες στις οποίες βασίστηκε η ελληνική οικονομία από τη δεκαετία του '50 και οι οποίες πρόσφεραν δουλειά σε εκατομμύρια Έλληνες είτε εξαφανίζονται είτε συρρικνώνονται. Για παράδειγμα, η γεωργία και η οικοδομή πλέον δεν έχουν το ίδιο ειδικό βάρος που είχαν κάποτε και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το αποκτήσουν ποτέ. Τη θέση τους φαίνεται ότι παίρνει ένας υπερτροφικός τομέας υπηρεσιών όπου κυριαρχεί ο τουρισμός. Στην πραγματικότητα, η κρίση έγινε η αφορμή η Ελλάδα να αλλάξει «ατμομηχανή» κι από την μπετονιέρα μεταφέρθηκε στο τσάρτερ. Αλλά, παρ' όλα αυτά, κανείς υπεύθυνος δεν έχει πει καθαρά και ξάστερα ποιο θα είναι το μέλλον. Τι σχέδια γίνονται; Ποιες δραστηριότητες θα στηριχθούν και ποιες θα υποβαθμιστούν; Για να το διατυπώσουμε με απλά λόγια, κανείς δεν έχει πει ξεκάθαρα ποιο μέλλον σχεδιάζεται για την ελληνική οικονομία. Και όλοι εμείς οι υπόλοιποι πηγαίνουμε στο «μισοσκόταδο» εικάζοντας, προβλέποντας και ρισκάροντας το ψωμί μας, το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Μήπως τελικά είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να σταματήσει αυτή η συσκότιση και να πάρουμε όλοι τις ευθύνες μας; Άλλωστε, η Δημοκρατία είναι σχεδόν ταυτισμένη με τη διαφάνεια και τη διάχυση της γνώσης και της πληροφορίας. Και, φυσικά, δεν είναι δυνατόν μια φούχτα ανθρώπων να γνωρίζουν πού πάει το καράβι και τα εκατομμύρια των υπολοίπων να βρίσκονται στο σκοτάδι. Εκτός αν σήμερα όλοι μαζί βαδίζουμε στο άγνωστο με βάρκα την... ελπίδα.

25 Μαρτίου 2016

Οι ανάγκες και οι αντοχές της κοινωνίας μας

Οι ανάγκες και οι αντοχές της κοινωνίας μας. Αυτός ο υπέροχος λαός δίνει πάλι τα φώτα του , ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής του, δίνει χέρι βοηθείας στους εξαπατημένους και διωγμένους πιο αδύνατους από αυτόν πρόσφυγες των πεδίων των μαχών της εγγύς Ανατολής. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν χρήμα και μίσος εμείς, το 85% του ελληνικού λαού βλέπει συμπάθεια και αλληλεγγύη. Με τραυματισμένη τη συνοχή της Κοινωνίας με πτωχοποίηση, αστέγους, ανθρωπιστική κρίση με ανεργία και το φιλότιμο τραυματισμένο από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και οικονομικών μητροπόλεων από τις χρεωμένες τεχνικά περιφέρειες υψώνουμε φωνή αντίστασης την ανθρωπιά και τον πολιτισμό μας. Εκεί που η Τουρκική ηγεσία εκβιάζει και οι χώρες του Βίσεγκραντ δημιουργούν τετελεσμένα η Ελλάδα αποκτά φίλους και συνοδοιπόρους απέναντι στα ολιγαρχικά συμφέροντα και τους θρασείς παραστάτες ντόπιας και παγκοσμίου αρπαχτής.

Τα γνωστά υπάρχοντα ΜΜΕ , στις αυθαίρετες συχνότητες ορίζουν την μοναξιά των παροπλισμένων, τρομοκρατούν σε συμφωνημένα σχέδια, προτάσσουν κοινή ατζέντα εύκολα ανιχνεύσιμη στην απλή λογική πως καμιά σχέση δεν κρατούν με την ειδησιογραφία αλλά με την παραμορφωτική παραπληροφόρηση συμφερόντων διαπλοκής. Οι λίγες εφημερίδες τα ραδιόφωνα και το δημόσιο κανάλι που λειτουργεί βοηθούν την αντικειμενική ενημέρωση πλήττονται όμως οικονομικά με κάθε στημένο τρόπο (πχ ψεύτικες ακροαματικότητες, μόχλευση διαφημίσεων) πολεμιόνται και άλλωστε το χάος της παραπληροφόρησης ή των σκουπιδιών ειδήσεων μόνο με τον όγκο της ΧΥΤΑ Λιοσίων θα μπορούσαν να προσομοιώσουν. Το κύμα ρατσισμού και ξενοφοβίας άλλωστε σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχει σαφείς παραστάτες, επώνυμα ΜΜΕ συγκεκριμένων νεοφιλελεύθερων προτάξεων προπαγάνδας. Ο 4ος πόλος εξουσίας τείνει να γίνει ο πρώτος που ορίζει την πολιτική πρακτική. Οι κοινωνίες για να παράγουν πολιτική επωφελή για αυτές χρειάζονται τα στοιχεία της είδησης, επιλογές πνεύματος και αξιολόγηση κρίσης και ειλικρινά για να τα ανιχνεύσουμε στο σημερινό κόσμο θέλει πολύ προσπάθεια.

Μερικά παραδείγματα από την ελληνική πραγματικότητα. Η πιστοληπτική ικανότητα για τις τρέχουσες ανάγκες ρευστότητας μιας ακμαίας μικρομεσαίας επιχείρησης δεν μπορεί να μπαίνει στην ίδια μοίρα με τους κανόνες ανανέωσης δανείων των θαλασσοδανείων που δεν εξυπηρετούνται. Το πρόταγμα μερικών παλαιών και νέων εκπορνευτών για οικουμενικούς και τεχνοκρατικούς σωτήρες καλύπτει σαφείς πολιτικές δεξιές επιλογές αυτές που λέμε συστημικές. Πότε οι τεχνοκράτες δούλεψαν αντίθετα στο χέρι που τους τάιζε από την εποχή του Ρομπέν των δασών μετρούνται αυτοί, στα δάκτυλα της ιστορίας.

Οι ταγοί των συνδικαλιστικών αγώνων εξόκειλαν όλη την διάρκεια των 6 μνημονιακών χρόνων σε 43 πανελλαδικές μονοήμερες παρουσίες με απήχηση από 4-34% Οι άνεργοι είναι ακόμα 27% και οι συνδικαλιζόμενοι 7-9%. Φταίει ο συνδικαλισμός για τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την φθορά των συλλογικών συμβάσεων ,την ανασφάλιστη και δουλοπαροική εργασία ή οι επιλογές του ΔΝΤ;; Η Μέρκελ τι τους ήθελε τους πρόσφυγες πέρα από φτηνά εργατικά χέρια χωρίς ιδιαίτερες προνοιακές απαιτήσεις;;; Τον ρώτησε κανείς τον άνεργο πως πληρώνει το νοίκι ,το μπακάλη τα φάρμακά του.

Ξέχασε η μεσαία τάξη διακοπές, θέατρο ,ταβέρνα και τον καφενέ, απλές πολυτέλειες μιας άλλης ζωής λίγο πριν. Τα νιάτα αμολιούνται στις γηινες αμφισβητήσεις τους, ευνουχισμένα από όνειρα, σχέδιο και δημιουργικότητα να λειτουργήσουν σαν τροχός σε νέους δρόμους. Οι σπουδές τεκτονικά χρηματιζόμενες στα «κατάλληλα» πανεπιστήμια των υψηλών απαιτήσεων και των μεροληπτικών απόψεων ακόμα και στην επιλογή των προθύμων «κατάλληλων» του νεοφιλελευθερισμού διδασκόντων. Τι άλλο έφερνε ο νόμος Διαμαντοπούλου από την εξάρτηση της επιστήμης από την «λεγόμενη» Αγορά;; Που είναι οι φραγμοί πια στη μόρφωσή μας αν όχι 3μετροι τοίχοι. Που περνάει το παιδί στην επαρχία και τα παρατάει από τη λάθος επιλογή και τα δυσβάστακτα έξοδα. Έπειτα πόσο ακόμα θα ανέχεται η κοινωνία τον νεόκοπο επιστημονικό μεταναστευτισμό, πόσο θα χαίρεται τα παιδιά μας η Νέα Υόρκη, το Πεκίνο, η Τζέντα, το Σύδνεϋ, η Στουτγάρδη και το Λονδίνο;; Τι να κάνουν εδώ αν δεν υπάρχουν δουλιές, με άρχουσα τάξη από το εξωτερικό και λαμόγια που τα ξελασπώνουν 15 μεγαλοδικηγόροι, το περιβάλλον των λομπιστών των Βρυξελλών και οι 6000 εξωχώριες των φορολογικών παραδείσων;; Αν έχει κάνει κάτι η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ αυτό τον πρώτο χρόνο είναι τα πρώτα αποτελέσματα στη φοροδιαφυγή από τις λίστες και τα σουρωτήρια του φορολογικού συστήματος, εμφανείς οι θιγόμενοι και η εκφρασμένη καθάρια θέληση για νέους θεσμούς έντιμης χάραξης στην διοίκηση, στο σωφρονιστικό, στα ασφαλιστικά, τους μικροοφειλέτες με τις δόσεις, στο μέγαρο στο πληθωρικό πρόγραμμα του υπουργείου υγείας.

Έπρεπε οι ΕΣΥτες της ΠΦΥ να περάσουν 24 μήνες με κλειστά ιατρεία από τον ακρωτηριαστικό νόμο για την ΠΦΥ του Γεωργιάδη για να δουν πέρα από το μισθό ΙΚΑ το μισθό του ΠΑΑ τώρα με το νόμο Ξανθού-Πολάκη. Και οι ελλείψεις σε προσωπικό 3500 υγειονομικών σε αγροτικά ,ΚΥ. ΠΕΔΥ νομαρχιακά και περιφερειακά νοσοκομεία να καλύπτουν ούτε το 10% των αναγκών. Ο περήφανος ελληνικός λαός για να ζήσει θέλει τα στοιχειώδη, προϊόντα από τους αγρότες του, σχέδια έργων από τους μηχανικούς του, οι δικηγόροι να βάλουν τις γραβάτες στον ώμο και να ανατάξουν την κρυφοβλέπουσα και σπαθοκρατούσα υπερ των ισχυρών δικαιοσύνη, θέλει τέλος τον επαρχιακό και γιατρό της γειτονιάς προστάτη του και όχι τον φραγκοφονιά του.

Καλό είναι η τετρακέφαλη ομοούσιος αντιπολίτευση να ξέρει ότι η κοινωνία δεν θεωρεί φυσικό ή έστω αναπότρεπτο αυτό που ορίζαμε ως απαράδεκτο και μαυρίσαμε ως τα τώρα. Ούτε η Ευρώπη των 7 του relocation(επανεγκατάστασης) προσφύγων ή των 4-5 του αιμάσσοντος από λιτότητα Νότου είναι η Ευρώπη που οραματιζόμαστε. 14-3-2016 ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ 24-3-2016. σελ 27. Δρ. Διονύσης Λαμπαδάριος dlabadarios@hol.gr

3 Μαρτίου 2016

Η Υγεία, πεδίο αριστερής διακυβέρνησης παρά τις μνημονιακές δεσμεύσεις

Η Υγεία, πεδίο αριστερής διακυβέρνησης παρά τις μνημονιακές δεσμεύσεις Καλυβιώτου Μαρία | ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ 01.03.2016 Η Υγεία, πεδίο αριστερής διακυβέρνησης παρά τις μνημονιακές δεσμεύσεις Ρεπορτάζ: ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΥΒΙΩΤΟΥ Ανδ. Ξανθός: Πολιτική απόφαση η μεροληψία υπέρ των αδυνάτων Με τη συμμετοχή περισσότερων από 250 μελών του ΣΥΡΙΖΑ διεξήχθη το Σάββατο η 5η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Τμήματος Υγείας της Κ.Ε. του κόμματος, ενώ στο επίκεντρο των τοποθετήσεων βρέθηκαν η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, το φάρμακο, η Ψυχική Υγεία και τονίστηκε η σημασία της πρόληψης και της εμπέδωσης ενός νέου τρόπου διοίκησης των δομών του ΕΣΥ. Το «παρών» έδωσε και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας, με τους προέδρους των οργανισμών και των φορέων του. Στη διαδικασία συμμετείχαν επίσης διοικητές Υγειονομικών Περιφερειών, βουλευτές και μέλη διοικήσεων νοσοκομείων ολόκληρης της χώρας. Η συντριπτική πλειονότητα όσων μίλησαν συνέτεινε στο ότι, παρά τη δημοσιονομική στενότητα και τις μνημονιακές δεσμεύσεις, ο χώρος της Υγείας αποτελεί και οφείλει να διαμορφωθεί ως ένα πεδίο στο οποίο η κυβέρνηση θα αφήσει το αριστερό της αποτύπωμα, με απτά αποτελέσματα, που θα βελτιώσουν την καθημερινότητα όσων έχουν πληγεί από την κρίση. Αν και στις περισσότερες τοποθετήσεις αποτυπώθηκε ότι έχουν ήδη δοθεί τα πρώτα δείγματα γραφής της στρατηγικής επιλογής υπέρ των αδυνάτων, οι περισσότεροι υπογράμμιζαν ότι τα βήματα ανάταξης της κατάρρευσης του συστήματος και της σταθεροποίησής του πρέπει να ολοκληρωθούν γρήγορα, ούτως ώστε να δρομολογηθούν ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις και να υλοποιηθεί ο στόχος για καθολική πρόσβαση σε ποιοτικές υπηρεσίες. Αίτημα για οριζοντιοποίηση στη λήψη αποφάσεων Δεν έλειψαν και τοποθετήσεις που άσκησαν κριτική στην πολιτική ηγεσία, καταλογίζοντάς της καθυστερήσεις, αδικίες σε βάρος συγκεκριμένων κλάδων της Υγείας και ελλειπή θωράκιση του δημόσιου συστήματος ενάντια στην είσοδο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Επίσης, υπήρξαν και αγωνιώδεις τοποθετήσεις εργαζομένων σε νοσοκομεία, που υπογράμμιζαν την ανάγκη να υπάρξει άμεση ενίσχυσή τους, ειδικά στις περιοχές μαζικής προσέλευσης προσφύγων. Στην πορεία προς το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, το σώμα της πανελλαδικής συνδιάσκεψης αποφάσισε ότι πρέπει «να αναζητηθούν και να αποφασιστούν οι οργανωτικές εκείνες μορφές μέσα από τις οποίες θα κατοχυρώνεται και θα μονιμοποιείται μια σχέση δημιουργικής και προωθητικής συνεργασίας ανάμεσα στο κόμμα και στην κυβέρνηση».

Ανδ. Ξανθός: Απαραίτητη η συλλογική μάχη για τις αξίες της Αριστεράς «Το ζήτημα δεν είναι να παραμείνουμε κυβέρνηση, αλλά να αρχίσει να γίνεται αισθητή στην καθημερινότητα των ανθρώπων μια ανακούφιση και προοπτική για τη χώρα» επισήμανε ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός. Πρόσθεσε ότι «αυτό δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο της κυβέρνησης» και πως «αν τα καταφέρουμε, θα είναι μέσα από μια συλλογική μάχη, με αλληλεγγύη μεταξύ μας, προασπίζοντας τις αξίες της Αριστεράς, της αναδιανομής, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας». Όσον αφορά τον στρατηγικό στόχο της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου, τόνισε ότι η «κατεύθυνση είναι ότι στηρίζεται κατά προτεραιότητα το Δημόσιο», κάνοντας λόγο για μια πολιτική απόφαση «μεροληπτικής παρέμβασης υπέρ των αδυνάτων». Σε έναν απολογισμό των όσων έχουν γίνει πράξη μέχρι σήμερα στον χώρο της Υγείας και αναφερόμενος και στα επόμενα βήματα, δήλωσε πως «αυτό είναι αριστερή πολιτική λειτουργίας. Δεν είναι διαχείριση». Ιδιαίτερη μνεία έκανε και στο νοσοκομειακό φάρμακο, αλλά και στην αναδιοργάνωση και ενίσχυση της ΠΦΥ, λέγοντας πως η τελευταία αποτελεί «στρατηγική απάντηση» ενάντια στις «στρεβλώσεις του συστήματος».

2 Φεβρουαρίου 2016

"με προτεραιότητα την ΠΦΥ, την άρση των υγειονομικών ανισοτήτων"

Η νοσηλεία των ανασφάλιστων δεν αναιρεί το νεοφιλελεύθερο σχέδιο στην Υγεία Παπαδόπουλος Πάνος Ξανθός Ανδρέας ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ 11.06.2014 Πριν από λίγες μέρες, δημοσιεύτηκε μια υπουργική απόφαση με την οποία αίρεται ο θεσμικός αποκλεισμός των ανασφάλιστων από τη νοσοκομειακή περίθαλψη. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την απόφαση, όλοι οι ανασφάλιστοι, Έλληνες και (νόμιμοι) μετανάστες, ακόμα και αυτοί που χρωστάνε ασφαλιστικές εισφορές (κυρίως αυτοαπασχολούμενοι και έμποροι), ανεξάρτητα από το αν καλύπτουν τις προϋποθέσεις για έκδοση βιβλιαρίου ανασφαλίστου, έχουν πλέον πρόσβαση στα νοσοκομεία της χώρας. Η διαδικασία που προβλέπεται μπορεί να δημιουργήσει αρκετά προβλήματα, οι μετανάστες χωρίς χαρτιά δεν περιλαμβάνονται παρά μόνο για επείγουσες περιπτώσεις, η οικονομική στήριξη από τον προϋπολογισμό του 2014 δεν είναι διασφαλισμένη, για τα φάρμακα των ανασφάλιστων δεν έχει δοθεί ακόμα λύση, όμως η «μεγάλη εικόνα» είναι ότι η πλειονότητα των 3 εκατ. ανασφάλιστων συμπολιτών μας καλύπτεται από την υπουργική απόφαση, τουλάχιστον στο κομμάτι της νοσηλείας. Η διεκδίκηση της από-εμπορευματοποίησης της Υγείας και της κοινωνικής φροντίδας, δεν είναι μια απλή μάχη χαρακωμάτων για να διατηρηθούν "κεκτημένα", δεν είναι μια σοσιαλδημοκρατική γραμμή που οδηγεί στην Κεντροαριστερά, αλλά μια πολιτική και κοινωνική αναμέτρηση με σαφές αντικαπιταλιστικό πρόσημο Η κοινωνική βαρβαρότητα μιας χώρας με ανασφάλιστους που δεν μπορούσαν να χειρουργηθούν, με καρκινοπαθείς χωρίς θεραπεία, με εγκύους χωρίς παρακολούθηση, φαίνεται ότι ξεπερνιέται. Πρόκειται ασφαλώς για σημαντική εξέλιξη, που κινείται στην κατεύθυνση της ικανοποίησης μιας πολύ ζωτικής κοινωνικής ανάγκης, αλλά και ενός μείζονος πολιτικού αιτήματος του κινήματος και της Αριστεράς. Η κίνηση αυτή της κυβέρνησης έρχεται χρονικά μετά από την πρόσφατη εκλογική της αποδοκιμασία, αλλά είναι απόρροια της ασφυκτικής κοινωνικής πίεσης για άμεση λύση σε ένα πρόβλημα που ήταν βασική πτυχή της υγειονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης στη χώρα. Η έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των ανασφάλιστων και η επακόλουθη «υγειονομική φτώχεια» αποτελεί σίγουρα το δεύτερο πιο σημαντικό -μετά την ανεργία- κοινωνικό πρόβλημα που προκάλεσε η πολιτική των Μνημονίων, της λιτότητας και των περικοπών στο κοινωνικό κράτος. Τα κοινωνικά ιατρεία, η ΟΕΝΓΕ, τα σωματεία των εργαζομένων στο ΕΣΥ, πολλοί ιατρικοί - φαρμακευτικοί - οδοντιατρικοί σύλλογοι και ενώσεις άλλων επαγγελματιών υγείας, οι σύλλογοι ασθενών, τα σωματεία των ΑμεΑ και οι απλοί πολίτες, αλλά και τα κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς, είχαν συγκροτήσει ένα ευρύτατο κοινωνικό κίνημα εναντίον μιας πολιτικής που από τη μια άφηνε άνεργο και ανασφάλιστο ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού και από την άλλη δεν μεριμνούσε για τη στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική κάλυψή του, εμμένοντας σε ένα μοντέλο όπου η περίθαλψη ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την εργασία και την ασφάλιση. Η συγκυβέρνηση διέγνωσε με καθυστέρηση το τεράστιο πολιτικό κόστος από το θέμα, ιδιαίτερα μετά τη διεθνή κατακραυγή και τις επιστημονικές αναφορές για «υγειονομική τραγωδία» στην Ελλάδα (βλ. δημοσιεύσεις στο Lancet), και αναγκάστηκε να πράξει το αυτονόητο.

Άρα; Λύθηκε το πρόβλημα; Άλλαξε η νεοφιλελεύθερη πολιτική Υγείας; Κατηγορηματικά όχι! Διότι ο θεσμικός αποκλεισμός των ανασφάλιστων είναι μόνο η "κορυφή του παγόβουνου" στη δημόσια περίθαλψη. Ο πραγματικός αποκλεισμός γίνεται με υλικούς όρους: με τη διαρκή υποχρηματοδότηση του συστήματος υγείας, με τις τραγικές ελλείψεις προσωπικού και τη μισθολογική- εργασιακή εξουθένωση του ανθρώπινου δυναμικού, με τις μεγάλες ελλείψεις των νοσοκομείων ακόμα και σε στοιχειώδη φάρμακα και υλικά, με την ΠΦΥ ουσιαστικά διαλυμένη μετά την πρόσφατη «μεταρρύθμιση», με τις ατελείωτες ουρές στα επείγοντα και τα ράντζα στις κλινικές, με τις κλειστές κλίνες ΜΕΘ, με το ΕΚΑΒ χωρίς επαρκή στελέχωση και σύγχρονα ασθενοφόρα, με διάτρητο και εγκληματικά ανεπαρκές σύστημα περίθαλψης στα νησιά και τις δυσπρόσιτες περιοχές. Δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις στην οικονομία της υγείας για να καταλάβει κανείς ότι είναι αδύνατον να έχεις ένα αξιόπιστο δημόσιο σύστημα υγείας δαπανώντας μόνο 5,5% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος στην Ε.Ε. και τις χώρες του ΟΟΣΑ είναι 7%-9%. Στην πραγματικότητα, ποτέ ο στόχος της κυβέρνησης, της τρόικας και του κεφαλαίου δεν ήταν να αφήσει για πάντα ακάλυπτους υγειονομικά τους ανασφάλιστους ανθρώπους. Αυτό ήταν μια σκληρή «παρενέργεια» της πολιτικής της λιτότητας, ένα θέμα που δεν επιλυόταν όσο δεν δυνάμωνε η κοινωνική πίεση και δεν φθειρόταν πολιτικά η συγκυβέρνηση. Όχι ότι ο νεοφιλελευθερισμός ενδιαφέρεται για την υγεία των λαϊκών τάξεων, όμως το πραγματικό σχέδιο είναι άλλο: ένα ανεπαρκές, φτηνό, διαρκώς υποβαθμιζόμενο και προβληματικό δημόσιο σύστημα υγείας για τους φτωχούς και τις κατώτερες τάξεις, που θα προσφέρει ένα «ελάχιστο πακέτο» υγειονομικής φροντίδας στο πλαίσιο ενός ελαστικοποιημένου και μίζερου κοινωνικού κράτους, από τη μια, και ένα ιδιωτικό σύστημα υγείας για τα μεσαία και ανώτερα στρώματα, χρηματοδοτούμενο κυρίως από την τσέπη των ασθενών και την ιδιωτική ασφάλιση υγείας, από την άλλη. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με δημοσιεύματα, στον κλάδο των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών ο τομέας που το 2013 παρουσίασε αύξηση τζίρου 23% ήταν η ασφάλιση Υγείας. Την ίδια στιγμή, τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα στην Υγεία προχωρούν σε επενδύσεις πολλών εκατομμυρίων και οι διαφημίσεις ασφαλιστικών «πακέτων» Υγείας στην τηλεόραση εκθειάζουν τα "ιδιωτικά συστήματα Υγείας ", αξιοποιώντας το ευνοϊκό για την αγορά τοπίο που δημιούργησαν συστηματικά οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Με άλλα λόγια, η νεοφιλελεύθερη πολιτική Υγείας συνεχίζεται και χωρίς τον αποκλεισμό των ανασφάλιστων από το ΕΣΥ. Η ιδιωτικοποίηση της περίθαλψης και η συνεχής οικονομική επιβάρυνση των ασθενών είναι παρούσα, η ολιγοπωλιακή διάρθρωση της αγοράς Υγείας και η εξόντωση των αυτοαπασχολουμένων υγειονομικών έχει δρομολογηθεί, οι «ανθυγιεινές» πλευρές της δημοσιονομικής πειθαρχίας (ανεργία, φτώχεια, εργασιακή ανασφάλεια, ανεπαρκής διατροφή-θέρμανση-στέγη-κοινωνική μέριμνα για μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, αρνητικές εξελίξεις στην ψυχική υγεία, τις ανθρώπινες σχέσεις, την κοινωνικότητα, την ποιότητα ζωής κ.λπ.) επιδεινώνονται. Γι' αυτό και το πολιτικό αίτημα ενός καθολικού, ισότιμου και δωρεάν Δημόσιου Συστήματος Υγείας, με προτεραιότητα την ΠΦΥ, την άρση των υγειονομικών ανισοτήτων, την πρόληψη και τη διατομεακή παρέμβαση στους νοσογόνους παράγοντες του περιβάλλοντος, το οποίο θα χρηματοδοτείται κατά βάση από τη γενική φορολογία και την αναδιανομή του πλούτου, έρχεται σε ρήξη με τον σκληρό πυρήνα της μνημονιακής- νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, χαρακτηρίζεται από «κοινωνική μεροληψία» υπέρ των αδύναμων και του κόσμου της εργασίας και αποτελεί κομβικό στοιχείο ενός αριστερού προγράμματος κοινωνικής ανακούφισης και ανασυγκρότησης. Η υπεράσπιση του ΕΣΥ και του κοινωνικού κράτους αυτή την περίοδο, η διεκδίκηση της από-εμπορευματοποίησης της Υγείας και της κοινωνικής φροντίδας, δεν είναι μια απλή μάχη χαρακωμάτων για να διατηρηθούν "κεκτημένα", δεν είναι μια σοσιαλδημοκρατική γραμμή που οδηγεί στην Κεντροαριστερά, αλλά μια πολιτική και κοινωνική αναμέτρηση με σαφές αντικαπιταλιστικό πρόσημο. * Ο Ανδρέας Ξάνθος είναι βουλευτής Ρεθύμνου του ΣΥΡΙΖΑ ** Ο Πάνος Παπαδόπουλος είναι επιστημονικός συνεργάτης στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ

16 Ιανουαρίου 2016

Επιστολή Ομοσπονδίας Πρωτοβαθμίου προς υπουργό Υγείας.

Αθήνα, 13/1/2016 ΑΠ 149 Προς - Υπουργό Υγείας & Κοινωνικών Ασφαλίσεων κ. Α. Ξανθό ΘΕΜΑ: Πρωτοβάθμια Φροντίδας Υγείας και «παλιά υλικά» Κύριε Υπουργέ, Με αφορμή την απάντησή σας στη Βουλή επί της επερώτησης του βουλευτή κ. Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη στις 11/1/2016, σας δηλώνουμε ότι συμπληρώνεται ένας χρόνος, που ως Αν/της Υπουργός και ως Υπουργός Υγείας, έχετε αντιληφθεί πλήρως ότι και με δική σας ευθύνη, το Δημόσιο Πρωτοβάθμιο Σύστημα Υγείας καθημερινά υποβαθμίζεται. Πολλά ζητήματα απαιτούν άμεσες και αποτελεσματικές λύσεις. Το ερώτημα είναι μπορούμε να μιλάμε για ένα βιώσιμο Σύστημα Υγείας με άξονα το Νόμο 4238 του Γεωργιάδη; Ας μην μιλήσουμε για το πλήρες χάος των ΥΠΕ, που άλλες πληρώνουν τους γιατρούς ΠΑΑ υπολογίζοντάς τους το σύνολο της προϋπηρεσίας τους και άλλες όχι. Άλλες ΥΠΕ έχουν κρίνει άλλες όχι, ενώ το Υπουργείο δεν έχει κατορθώσει με παρέμβασή του να συντονίσει τις Περιφέρειες. Επίσης οι τροπολογίες για την πλήρη αναγνώριση της προϋπηρεσίας και το βαθμολόγιο, δεν έχουν νομοθετηθεί μέχρι σήμερα, αφήνοντας εκτεθειμένους τους γιατρούς ΠΑΑ. Τα ιατρεία ΠΕΔΥ έχουν καταρρεύσει λόγω έλλειψης προσωπικού, τα εργαστήρια υπολειτουργούν λόγω έλλειψης αναλώσιμων, με δυσκολία γίνεται η προμήθεια απλών υλικών όπως toner και χαρτί Α4 και εμείς φαντασιωνόμαστε μια μελλοντική Πρωτοβάθμια Υγεία στηριγμένη σε προτάσεις της Alma Ata «παλιάς κοπής».

Αναφέρατε κύριε Υπουργέ, ότι δεν γίνεται μεταρρύθμιση με παλιά υλικά. Μπορεί οι γιατροί, του πρώην ΙΚΑ, να είμαστε αρκετά μεγάλοι σε ηλικία, άρα κατ’ εσάς «παλιά υλικά», αλλά είμαστε έμπειροι και μάχιμοι γιατροί στην ΠΦΥ και με διάθεση να την στηρίξουμε, σε καμμία όμως περίπτωση δεν είμαστε «παλιο-υλικά»!.Η ικανότητα βέβαια ενός Υπουργού στο τέλος θα κριθεί, από το πώς θα χρησιμοποιήσει εποικοδομητικά τα υλικά που είχε παλιά ή νέα. Σας υπενθυμίζουμε για πολλοστή φορά ότι οι νέοι γιατροί με σχέση εργασίας ΠΑΑ ως επικουρικοί, γύρισαν την πλάτη σε αυτή την εργασιακή σχέση (από 900 προκηρυγμένες θέσεις, εκδήλωσαν ενδιαφέρον μόνο 190) και μαζικά μεταναστεύουν, ενώ πολλοί από τους ήδη υπηρετούντες επικουρικούς γιατρούς σκέπτονται να το κάνουν. Σας καλούμε λοιπόν κύριε Υπουργέ, πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη για το Πρωτοβάθμιο Σύστημα Υγείας, να αφήσουμε πίσω τις ιδεολογικές εμμονές μας και να προχωρήσουμε μαζί στην αναστήλωση του καταρρέοντος Πρωτοβάθμιου Συστήματος Υγείας, για να αποτελέσει και το φραγμό προς τα Νοσοκομεία που και αυτά βρίσκονται υπό κατάρρευση. Ως Κυβέρνηση μπορείτε να σχεδιάζετε το όποιο Σύστημα Υγείας, αλλά μέχρι να είστε έτοιμοι να το εφαρμόσετε, οφείλετε να υποστηρίζετε τις Δημόσιες Δομές. Οι μεγάλοι κρατικοδίαιτοι – ιδιωτικοί όμιλοι Υγείας, έχουν ήδη εισβάλλει στο χώρο της Υγείας, και στο άμεσο μέλλον θα σαρώσουν και τις ιδεοληψίες μας και τους ήδη απαξιωμένους κατοίκους της Χώρας μας. Για την Εκτελεστική Γραμματεία Της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Γιατρών ΕΟΠΥΥ-ΠΕΔΥ (ΠΟΣΕΥΠΕΟΠΥΥ- ΠΕΔΥ) Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο Γ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Π. ΨΥΧΑΡΗΣ Α. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

24 Δεκεμβρίου 2015

Αλλάζουμε την Ευρώπη, τώρα

Αλλάζουμε την Ευρώπη, τώρα ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 24.12.2015 Του Τoμά Πικετί Η Ακροδεξιά έχει αυξήσει τα ποσοστά της από 15% σε 30% στη Γαλλία σε διάστημα λίγων μόλις ετών, αγγίζοντας ώς και το 40% σε πολλές περιοχές. Πολλοί παράγοντες έχουν συμβάλει σ' αυτό: η άνοδος της ανεργίας και της ξενοφοβίας, η μεγάλη απογοήτευση από την εμπειρία της Αριστεράς στην κυβέρνηση, το αίσθημα ότι όλα έχουν γίνει πια και ότι πρέπει να υπάρξει διαφορετικός πειραματισμός, συν τού ότι πληρώνουμε τις συνέπειες της καταστροφικής διαχείρισης της χρηματοοικονομικής κρίσης που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 2008, για της οποίας όμως τον μετασχηματισμό σε ευρωπαϊκή, στο όνομα ακατάλληλων θεσμών και πολιτικών, μπορούμε μόνο εαυτούς να κατηγορούμε. Στην Ευρωζώνη, έχουμε ένα κοινό νόμισμα με 19 διαφορετικά δημόσια χρέη, 19 επιτόκια δανεισμού επί των οποίων οι αγορές κερδοσκοπούν χωρίς έλεγχο, 19 διαφορετικούς τρόπους φορολόγησης επιχειρήσεων σε ελεύθερο μεταξύ τους ανταγωνισμό και μη κοινές κοινωνικές και εκπαιδευτικές πολιτικές. Αυτό δεν μπορεί να δουλέψει και δεν θα δουλέψει. Μόνο μια δημοκρατική και κοινωνική επανίδρυση της Ευρωζώνης, βασισμένη στην ανάπτυξη και στην απασχόληση, με ένα μικρό πυρήνα χωρών έτοιμων να πάνε ένα βήμα μπροστά και να εφοδιαστούν με κατάλληλα πολιτικά εργαλεία, θα μας βοηθούσε να αντισταθούμε στον πειρασμό του εθνικισμού και του μίσους, που σήμερα απειλεί ολόκληρη την Ευρώπη. Το περασμένο καλοκαίρι, μετά το ελληνικό φιάσκο, ο Φρανσουά Ολάντ είχε ξεκινήσει να υιοθετεί την άποψη υπέρ ενός νέου κοινοβουλίου για την Ευρωζώνη. Η Γαλλία πρέπει τώρα να καταθέσει μια συγκεκριμένη πρόταση στους βασικούς εταίρους της και να πετύχει συμβιβασμό. Διαφορετικά, η ατζέντα θα μονοπωληθεί από χώρες που επιλέγουν να υποκύψουν σε μια εθνική αφήγηση (Βρετανία και Πολωνία). Αρχικά, είναι σημαντικό οι Ευρωπαίοι ηγέτες -και συγκεκριμένα σε Γαλλία και Γερμανία- να αναγνωρίσουν τα λάθη τους. Μπορούμε να συζητάμε ασταμάτητα για κάθε είδους μεταρρυθμίσεις. (...) Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι αυτές ο λόγος της ξαφνικής μείωσης της ανάπτυξης στην Ευρωζώνη την περίοδο 2011-2013, την ώρα που η οικονομική ανάκαμψη κέρδιζε έδαφος στις ΗΠΑ. Πλέον δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανάκαμψη υπονομεύτηκε από την υπέρμετρη όρεξη να μειωθούν τα ελλείμματα του 2011-2013 - με συγκεκριμένες φορολογικές αυξήσεις στη Γαλλία, μερικές των οποίων ιδιαίτερα βαριές. Η τυφλή εφαρμογή δημοσιονομικών κανόνων είναι που εξηγεί γιατί το 2013 το ΑΕΠ της Ευρωζώνης δεν έχει επιστρέψει στα επίπεδα του 2007. Η παρέμβαση της ΕΚΤ την τελευταία στιγμή και το νέο δημοσιονομικό σύμφωνο του 2012 (που δημιούργησε τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας με έναν προϋπολογισμό της τάξεως των 700 δισ. ευρώ που μας οδηγεί στη συσσώρευση χρεών) τελικώς συνέβαλαν στην κατάσβεση της φωτιάς - αλλά μας εμπόδισαν από τη λύση του πραγματικού προβλήματος. Η ανάπτυξη παραμένει αδύναμη και η κρίση εμπιστοσύνης εμμένει. Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Πρέπει να διοργανωθεί συνδιάσκεψη των χωρών της Ευρωζώνης εστιασμένη στην ελάφρυνση των χρεών, κατά τον τρόπο όσων έγιναν μεταπολεμικά, όταν η Γερμανία ήταν ο κύριος ωφελημένος. Ο στόχος θα είναι να μειωθεί το συνολικό δημόσιο χρέος, επί αναλογικής βάσεως, σύμφωνα με τις αυξήσεις χρέους που συνέβησαν από την αρχή της κρίσης. Ως πρώτο βήμα, όλα τα χρέη άνω του 60% του ΑΕΠ θα πρέπει να τεθούν σε ένα κοινό fund, με μορατόριουμ στην αποπληρωμή τους, έως ότου κάθε χώρα ανακάμψει στα επίπεδα του 2007. Το σύνολο της ιστορικής εμπειρίας δείχνει ότι πάνω από ένα ορισμένο επίπεδο δεν έχει νόημα να αποπληρώνει κανείς χρέη για δεκαετίες. Είναι προτιμότερο να μειωθεί ο βραχνάς, προκειμένου να υπάρξουν επενδύσεις στην ανάπτυξη, συμπεριλαμβανομένης και της πλευράς των πιστωτών. (...) Το κοινοβούλιο της Ευρωζώνης θα πρέπει να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη ενός κοινού συστήματος φορολόγησης των επιχειρήσεων, διαφορετικά ο δημοσιονομικός κατήφορος και τα σκάνδαλα τύπου LuxLeaks θα επαναλαμβάνονται. Αυτό θα διευκόλυνε τη χρηματοδότηση ενός επενδυτικού πλάνου στις υποδομές και στα πανεπιστήμια. Πρώτης τάξεως παράδειγμα είναι το πρόγραμμα Εράσμους, που κατά κόρον υποχρηματοδοτείται (2 δισ. ευρώ ανά ακαδημαϊκό έτος, συγκριτικά με τα 200 δισ. ευρώ που ετησίως αφιερώνονται στην αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων στην Ευρωζώνη), την ώρα που θα έπρεπε αθρόα να επενδύουμε στην καινοτομία και τους νέους ανθρώπους. Η Ευρώπη έχει όλα τα φόντα που χρειάζεται για να παρέχει το καλύτερο κοινωνικό μοντέλο σε όλο τον κόσμο. Ας σταματήσουμε να πετάμε τις ευκαιρίες μας. (...) Αν η Γερμανία πεισματικά αρνείται, τότε η αντιευρωπαϊκή ρητορική θα είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Πριν επικρατήσει το Plan B, που προτείνει η Ακροδεξιά και στο οποίο ολοένα και περισσότερο υποκύπτει και η Ακροαριστερά, ας δώσουμε μια ειλικρινή ευκαιρία σε ένα ολοκληρωμένο Plan A. * Αναδημοσίευση από το piketty.blog.lemonde.fr Μετάφραση: ΜΙΝΑ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

29 Αυγούστου 2015

Τί θέλουμε να γίνει; Κυρίτσης Γιώργος

Τί θέλουμε να γίνει; Κυρίτσης Γιώργος | ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 29.08.2015 του Γιώργου Κυρίτση Ένας τρόπος να καταλάβουμε "τί πρέπει να κάνουμε", είναι να απαντήσουμε στο ερώτημα "τί θέλουμε να γίνει" και εν συνεχεία να καθορίσει ο καθένας τη στάση του. Το χειρότερο δυνατό, όχι πολύ πιθανό αλλά ούτε και απίθανο σενάριο είναι αυτό που λέει διάλυση ΣΥΡΙΖΑ και ήττα στις εκλογές. Το σενάριο αυτό θα σημάνει στρατηγική καταστροφή για την αριστερά σε όλη την Ευρώπη, καθώς ο τίτλος θα είναι ότι "Η συντηρητική αντιπολίτευση, νίκησε την αριστερά και επιστρέφει στην εξουσία στην Ελλάδα" - τόσο απλά όσο σύνθετη και να 'ναι η δική μας ανάλυση. Ο συμβιβασμένος ΣΥΡΙΖΑ παραμένει πολύ αριστερό πράγμα για τον ευρωπαϊκό μ.ο. και αυτό έχει να κάνει και με τα πρόσωπα που τον απαρτίζουν. Εμείς στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε κάθε λόγο να είμαστε από δυσαρεστημένοι έως απογοητευμένοι από την εξέλιξη των πραγμάτων σε σχέση με τις προσδοκίες μας, καθώς τα ζούμε με ένταση εκ των έσω και τα προσωποποιούμε κιόλας. Ωστόσο, για όσους κοιτούν την Ελλάδα από μια απόσταση, πχ από το εξωτερικό, η εικόνα παραμένει το this is a coup, και η ελληνική κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρούν σχεδόν ακέραια την εικόνα τους με την κατάληξη της διαπραγμάτευσης να λαμβάνεται υπ όψιν. Ο Γκιζι του Λινκε είπε στη γερμανική Βουλή ότι ψηφίζει οχι στο πρόγραμμα με το ίδιο σκεπτικό με το οποίο αν ψήφιζε στην ελληνική βουλή θα ψήφιζε ναι. Δηλαδή το οτι εμείς δεν μας φαινόμαστε όσο αριστεροί θα θέλαμε, δεν σημαίνει ότι ο πιο έξω κόσμος το βλέπει έτσι. Είναι διαφορετικές οι προσλαμβάνουσες Υπάρχει ένα προφανές επιχείρημα υπέρ του να συνεχίσει η χώρα να κυβερνάται απο τον ΣΥΡΙΖΑ και αυό είναι πως έχει τεράστια σημασία ποιος διοικεί το κράτος. Μπορούμε να διώξουμε τον συμβιβασμένο ΣΥΡΙΖΑ πχ και να αναθέσουμε το μεταναστευτικό στους ούγκανους να πνίγουνε τον κόσμο. Αλλά ας πούμε οτι αυτό είναι λαϊκισμός... Αλλά και στο πιο "βασικό" που έχει διχάσει τους αριστερούς, στο θέμα του νομίσματος. Υπάρχει κανείς που αμφιβάλει οτι το θέμα μπορεί να τεθεί με ρεαλιστικούς όρους μόνον αν υπάρχει κατάλληλη διοικητική - εκτός από πολιτική - προετοιμασία. Οτι δηλαδή πρέπει το κράτος - όχι ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει τέτοια σχέδια ακόμα και ώρα ανάγκης. Και φυσικά, για να μην γελιόμαστε εάν μια κυβέρνηση δεν έχει τρόπο να αντισταθεί βραχυπρόθεσμα στον τραπεζικό εκβιασμό, δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα και αυτό αποδείχθηκε αν μη τι άλλο από τα κάπιταλ κοντρολς.

Το αν θα συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι κυβέρνηση και το τί θα πράξει ως κυβέρνηση εξαρτάται καθοριστικά από το τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα. Αν θεωρούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα "πασοκοποιηθεί" ότι και να γίνει, ε τότε αυτό θα συμβεί και θα' ναι αυτεκπληρούμενη προσδοκία μαζοχιστικού τύπου. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να διατηρήσει και την άσπιλη αριστερή ακεραιότητα του. Πρέπει να προχωρήσει σε σκληρές αποσαφηνίσεις Είναι ασαφές πχ αν η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζε τη λεγόμενη ελληνική πρόταση 47 σελίδων η οποία εκπονήθηκε όταν στην κυβέρνηση συμμετείχαν τα στελέχη που σήμερα συναπαρτίζουν την ΛΑΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκασμένος να δει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί: Ενδεικτική είναι η παράγραφος κλειδί του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία συνοψίσαμε και ψηφίσαμε στην ίδια φράση τη φόρμουλα "Καμία θυσία για το ευρώ - καμία αυταπάτη για τη δραχμή". Δηλαδή, αντί να απαλείψουμε τις δυο ακραίες τιμές, τις προσθέσαμε συνθηματοποιημένες χωρίς να εκπονήσουμε κάποιο σχέδιο. Το αποτέλεσμα ήταν στη σύγκρουση με την πραγματικότητα να σπάσουμε στα δύο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα με καταστατικές και κατακτημένες δημοκρατικές αρχές λειτουργίας, πολυάριθμα όργανα με ποικίλους ιδιόρρυθμους και κουλτούρα σύνθεσης με άνεση χρόνου και κλήθηκε να λειτουργήσει ως κυβέρνηση σε ένα σκληρά παραδοσιακά και συνταγματικά ρυθμισμένο πρωθυπουργοκεντρικο μοντέλο στο οποίο ο πρόεδρος του είναι ταυτόχρονα πρωθυπουργός και συγκεντρώνει στο πρόσωπό του το σύνολο της ευθύνης και το σύνολο της εξουσίας. Δεν έγινε καμία προσπάθεια να λυθεί αυτός ο κόμπος. Τώρα η ηγεσία αισθάνεται εγκαταλειμμένη από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και τα μέλη φτυσμένα απο την ηγεσία. Προφανώς κ αντικειμενικά η ευθύνη είναι στην ηγεσία κ σε προσωπικό επίπεδο κ στο επίπεδο των αντιλήψεων. Αντιλήψεις "αδιαμεσολάβητης" επαφής του Ηγέτη με Η κεφάλαιο με τον λαό, οδηγούν μαθηματικά στη διάλυση. Εάν δεν λυθούν αυτά τα θέματα, τα άλλα προβλήματα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν.

Εάν η επόμενη κυβέρνηση είναι ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τη δυνατότητα να διορθώσει αυτό που αναγκάστηκε να ψηφίσει και να προωθήσει και άλλα ζητήματα που εκφευγουν απο το σχήμα Μνημόνιο - Αντιμνημόνιο. Για όσους δεν μπήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ μετά απο το 2010 οπότε και κυριάρχησε λογικά ο αντιμνημονιακός επιτονισμός, η αριστερά είναι κάτι πολύ ευρύτερο, σε απόλυτη κ στρατηγική σύγκρουση βέβαια με το Μνημόνιο αλλά εν πολλοίς και με το Αντιμνημόνιο ως "εν τουτω νικα". Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο "εθνικός" χαρακτήρας του αντιμνημονιακου αγώνα εις βάρος της ταξικής ανάλυσης. Η κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει αυτά τα στοιχεία ταξικής μεροληψίας. Υπερ τίνος; Απ όλες τις ερμηνείες για το 62% μία μόνο είναι ξεκάθαρη και αυτή είναι η γεωγραφική - ταξική αποτύπωση. Οι λαϊκές τάξεις τοποθετηθήκαν με τσαουσεσικη απολυτότητα υπέρ του ΣΥριζα και οι πλούσιοι υπέρ της αντιπολίτευσης. Ο Σύριζα οφείλει ως κυβέρνηση να υπερασπιστεί αυτούς τους ανθρώπους.

26 Αυγούστου 2015

Επτά λόγοι για τους οποίους το νέο Μνημόνιο δεν είναι χειρότερο από τα προηγούμενα Αντωνοπούλου Ράνια

Επτά λόγοι για τους οποίους το νέο Μνημόνιο δεν είναι χειρότερο από τα προηγούμενα Αντωνοπούλου Ράνια | δημοσιεύθηκε Αυγή στις 23.08.2015 Επτά λόγοι για τους οποίους το νέο Μνημόνιο δεν είναι χειρότερο από τα προηγούμενα Της Ράνιας Αντωνοπούλου* Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι η ωραιοποίηση του τρίτου Μνημονίου, το οποίο ούτως ή άλλως απέχει παρασάγγας από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και από τους στόχους τής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησής μας. Αντιθέτως, αποσκοπεί στην προσγείωση του δημόσιου διαλόγου στα πραγματικά δεδομένα του νέου προγράμματος Η φιλολογία γύρω από το τρίτο Μνημόνιο ή το αποκαλούμενο «αριστερό Μνημόνιο» ανθεί με όλες τις υπερβολές και στρεβλώσεις που ναι μεν προσφέρουν τροφή για ιδεολογικοπολιτική διαμάχη και επικοινωνιακές αντιπαραθέσεις, συγχρόνως όμως απομακρύνουν από την πραγματικότητα και αποπροσανατολίζουν τον γόνιμο πολιτικό διάλογο. Σε καμία περίπτωση σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι η ωραιοποίηση του τρίτου Μνημονίου, το οποίο ούτως ή άλλως απέχει παρασάγγας από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και από τους στόχους τής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησής μας. Αντιθέτως, αποσκοπεί στην προσγείωση του δημόσιου διαλόγου στα πραγματικά δεδομένα του νέου προγράμματος. Κατ' αρχάς, πριν αξιολογήσουμε και συγκρίνουμε το περιεχόμενο του τρίτου Μνημονίου με τα πρότερα, θα ήθελα να κάνω κάποιες διευκρινήσεις. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η φιλοσοφία του, όπως και εκείνη των προηγούμενων δύο, εδράζεται στην κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη λογική της δημοσιονομικής προσαρμογής. Το 2014 αυτή η πολιτική επικαιροποιήθηκε με την υπογραφή του Δημοσιονομικού Συμφώνου (Fiscal Pact), το οποίο προβλέπει για όσες χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν δημόσιο χρέος μεγαλύτερο από 100% του ΑΕΠ (δηλαδή Βέλγιο, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Κύπρο) την υποχρέωση να το μειώνουν κατά 1/20 ετησίως μέχρι να φθάσει το 60% αντίστοιχα. Με αυτό το δεδομένο, με ή χωρίς Μνημόνιο, η Ελλάδα υποχρεούται να πιάσει τον παραπάνω στόχο. Επομένως, η λιτότητα αναπόφευκτα αποτελεί μέρος της πολιτικής για μέλη της Ένωσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά υποστήριξε και υποστηρίζει ότι η συνταγή της λιτότητας δεν μπορεί να μονοπωλεί τις πολιτικές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, διότι έτσι καταποντίζεται η οικονομία, οξύνονται οι κοινωνικές ανισότητες και διαρρηγνύεται η κοινωνική συνοχή. Η κυβέρνηση γνώριζε εξ αρχής ότι οι υφιστάμενοι πολιτικοί συσχετισμοί στην Ε.Ε. δύσκολα θα αποδέχονταν τις εναλλακτικές πολιτικές κατευθύνσεις μια αριστερής κυβέρνησης, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για τη μοναδική αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη. Παρά τα λάθη τακτικής, διαπραγματευτήκαμε σκληρά και προσπαθήσαμε όσο καμία άλλη ελληνική κυβέρνηση να πείσουμε τους εταίρους για ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής που θα επικεντρωνόταν στην αναπτυξιακή του πτυχή και θα επιμέριζε διαφορετικά τα κοινωνικά βάρη, ευνοώντας τις πιο αδύναμες εισοδηματικά τάξεις. Επιδιώξαμε έναν συμβιβασμό, ο οποίος σίγουρα απείχε από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, αλλά περιείχε λιγότερη δόση λιτότητας. Η εκκωφαντική απόρριψη αυτής της εναλλακτικής πορείας από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς εκφράστηκε και με το κλείσιμο των τραπεζών και την επιβολή των capital controls. Εντούτοις, ο σπόρος της αμφισβήτησης της ασκούμενης πολιτικής έπεσε και η πλειονότητα του ελληνικού λαού νομίζω ότι το αναγνωρίζει. Η πρώτη μάχη χάθηκε, αλλά όχι ο πόλεμος. Η αναμφισβήτητη για τις προσδοκίες της Αριστεράς ήττα στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους έφερε το τρίτο κατά σειρά Μνημόνιο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το νέο πρόγραμμα είναι το χειρότερο όλων, όπως διατείνονται εκείνοι που επιζητούσαν πάση θυσία μια συμφωνία αλλά και εκείνοι που βλέπουν το μέλλον της χώρας εκτός ευρώ. Το νέο Μνημόνιο είναι μεν επαχθές για τον βασανισμένο ελληνικό λαό, αλλά σαφώς ελαφρύτερο από όλα όσα προηγήθηκαν ή προτάθηκαν, όπως αποκαλύπτει η συγκριτική γλώσσα των αριθμών. Στον πίνακα που ακολουθεί παρουσιάζονται επτά κριτήρια σύγκρισης του τρίτου Μνημονίου με τα δύο προηγούμενα καθώς και με τα σχέδια Χαρδούβελη και Γιούνκερ.

1. Η μεγαλύτερη διάρκεια του νέου προγράμματος επιτρέπει τον προγραμματισμό και την ωρίμανση κυρίως των διαρθρωτικών μέτρων, τα οποία χρειάζονται μεγαλύτερη περίοδο για να αποδώσουν. Τα προηγούμενα προγράμματα ήταν έντονα εμπροσθοβαρή και στόχευαν στην άμεση επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, ανεξαρτήτως επιπτώσεων στο κοινωνικό σύνολο. 2. Το συνολικό ύψος των πρόσθετων μέτρων είναι σαφώς μικρότερο σε σχέση με τα δύο προηγούμενα Μνημόνια. 3. Το ύψος των νέων μέτρων, παρ' ότι όλα δεν έχουν θεσμοθετηθεί και εκτιμηθεί από την αρμόδια αρχή, που είναι το ΓΛΚ, είναι σημαντικά μικρότερα σε ετήσια βάση. 4. Οι δημοσιονομικοί στόχοι (πρωτογενή πλεονάσματα) του νέου προγράμματος είναι σημαντικά χαμηλότεροι των άλλων προγραμμάτων, γεγονός που αφήνει περιθώρια σταδιακής ανάκαμψης της οικονομίας. 5. Τα μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα μπορούν να επιφέρουν καλύτερη προσαρμογή του ετήσιου κόστους των μέτρων. 6. Στο τρίτο Μνημόνιο προβλέπεται εξοικονόμηση του κόστους των μέτρων λόγω της αναδιάρθρωσης του χρέους την τριετία 2016 - 2018. Η αναδιάρθρωση χρέους δεν υπήρχε καν στα σχέδια Χαρδούβελη και Γιούνκερ. 7. Στο νέο Μνημόνιο επιτυγχάνεται ευνοϊκότερη προσαρμογή ετήσιου κόστους λόγω αναδιάρθρωσης του χρέους. Συγκεκριμένα, τα 20 δισ. του ΔΝΤ, τα οποία επιβαρύνονταν με επιτόκιο 3,8% (αυτό που δανείζεται βάσει των SDR συν 100 μονάδες βάσης), θα περάσουν στον ESM με επιτόκιο 2,6%. Το ίδιο θα συμβεί και με τα 27 δισ. της EΚΤ (προηγούμενο επιτόκιο 4,5%). Οι παραπάνω διαφορές είναι μόνο ενδεικτικές, αφού το καθένα από τα παραπάνω στοιχεία συντάχθηκε για διαφορετικό σκοπό και χρονικό ορίζοντα.

Φυσικά, δεν καθιστούν το νέο πρόγραμμα λιγότερο επαχθές για τον ελληνικό λαό. Ωστόσο, στο χέρι μας είναι τη μάχη που χάσαμε στη διαπραγμάτευση του προγράμματος διάσωσης της χώρας να την κερδίσουμε ακολούθως στην πράξη, πείθοντας για την ικανότητα καταπολέμησης της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής, εκσυγχρονισμού του κράτους και ανακατανομής των πόρων του ΕΣΠΑ υπέρ της δημιουργίας μαζικής απασχόλησης, ώστε μαζί με την ελάφρυνση του χρέους να τονωθεί η ανάπτυξη και να ανασάνει ο τόπος. * Η Ράνια Αντωνοπούλου είναι αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης

22 Αυγούστου 2015

Δεν τη θέλω, θα την πάρεις!

Ηλιοπούλου Ευγενία | 19.08.2015 Της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ Δεν τη θέλω, θα την πάρεις / άλλα λόγια λέτε, ρε παιδιά Τι καμώματα είναι τούτα / με το ζόρι παντρειά; Αλέξη, παιδί μου, βρες την καλή λύση. Άκουσε το παλιό παραδοσιακό τραγούδι για να ευτυχήσεις. Γιατί είσαι επίμονος και πεισματάρης και θυμάσαι κάποιες υποσχέσεις που δόθηκαν πριν τη μάχη; Έλα, καλέ μου, χρυσέ μου, πάρε την Πλατφόρμα! Γιατι δεν θέλεις να παντρευτείς αυτή που τα θέλει όλα δικά της; Προσωπικότητα έχει, Ιστορία έχει, συνέχεια να δούμε αν θα έχει! Τώρα, γιατί αντιφάσκει σαν δράση και σαν επιλογές, είναι αλλού παπά ευαγγέλιο. Εσωκομματική αντιπολίτευση εκ του ασφαλούς; Και τις έδρες της θέλει και την ανεξαρτησία της τη θέλει; Πράγματι, είναι πολύ δύσκολες οι αποφάσεις που πάρθηκαν. Πράγματι, δύσκολα κοιτάς στα μάτια τον παππού σου και πώς να βρεις λόγια γιατί τον καταδικάζεις στον αφανισμό; Με ποια επιχειρήματα να ντύσεις τη ληστεία των εισοδημάτων σου στον βωμό ενός χρέους που δεν θα τελειώσει ούτε όταν περάσουν πενήντα χρόνια; Δεν υπήρχε άλλη λύση και πρέπει να την αποδεχτούμε μέχρι να σταθούμε οικονομικά στα πόδια μας, αλλά όχι κι έτσι. Δίπλα μας σφυρίζουν αδιάφορα αυτοί που οδήγησαν τη χώρα μας στον γκρεμό. Όπου σταθούν κι όπου βρεθούν αυτοί που προκάλεσαν την τωρινή σφαγή να κοκορεύονται κιόλας. Να μιλάνε για αθέτηση υποσχέσεων από την Αριστερά και να ξεχνάνε επιλεκτικά τον ρόλο που παίξανε στο ξεπούλημα. Φταίει η κυβέρνηση για την τελευταία περίοδο των επτά μηνών, αλλά κανένας άλλος δεν φταίει για τον φόνο! Το πλοίο ήταν ήδη σκαρφαλωμένο στα βράχια! Είναι απορίας άξιο πώς γίνεται κάποιοι που στελεχώνανε την κυβέρνηση να έχουνε μεταμορφωθεί αποκλειστικά σε κριτές, σχολιαστές και σοφούς. Γιατί δεν έχουν χάσει στασίδι στα "καλοπροαίρετα" κανάλια μας; Πώς την αντιλαμβάνονται την ειλικρίνεια και την ενότητα; Τώρα, που όσο ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόταν μια ενωμένη στάση για να αντιμετωπίσει τα δύσκολα του Μνημονίου, βρέθηκαν να σηκώσουν μπαϊράκι; Δείχνουν χαρακτήρα ενώ παίζουν με την πλειοψηφία στη Βουλή; Γιατί κάνουν ηγετικές εμφανίσεις και δημόσιες δηλώσεις με ανέφικτες υποσχέσεις; Τόσα χρόνια στην Αριστερά δεν έμαθαν ότι από την ενότητα πηγάζει η δύναμή της; Δεν βλέπουν; Δεν ξέρουν; Δεν ρωτάγανε καλύτερα; Όταν υπακούγανε στην απόφαση της πλειοψηφίας, ήταν κακό για το κίνημα; Με το πιστόλι στον κρόταφο ψηφίζανε; Ποιον, εκτός από το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. και το Ποτάμι, εξυπηρετούν οι δηλώσεις ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη διεύρυνσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας και αλλαγής της διαπραγματευτικής ομάδας και οι παροτρύνσεις για σύνεση, συνεννόηση και ενότητα για να μην κάνουμε άλλο κακό στον λαό μας; Πιθανολογείται ότι το τέχνασμα της αποχής ή του «παρών» στη διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης φαίνεται πως επιλέγουν στην Αριστερή Πλατφόρμα προκειμένου να μη ρίξουν την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς. Ποιον εξυπηρετούν αυτά τα καμώματα; Η διάλυση της κυβέρνησης της Αριστεράς ήταν το μέλημα του Σόιμπλε, αλλά εμείς γιατί την κάνουμε; Οι αποσταθεροποιητικές στάσεις ποιον θα ωφελήσουν; Πώς καλείς κάποιον που ψήφισε για εφαρμογή να αλλάξει γνώμη και να αντισταθεί στη συμφωνία;

Μην την παίρνεις, ρε Αλέξη, την Πλατφόρμα και άφησέ τη να μαραζώσει μόνη της και ορφανή! Να διακινδυνέψει μια καινούργια πορεία, μακριά από τα προστατευτικά φτερά της Αριστεράς και να καταλάβει ότι τα λάθη εδώ πληρώνονται. Έκτακτο συνέδριο; Ψήφος εμπιστοσύνης; Για να δούμε πώς θα βρεθεί ένα κοινό πλαίσιο συζήτησης και δράσης!

4 Αυγούστου 2015

Διαίρει φυσιοθεραπευτές- Φυσιάτρους βασιλεύειν τα μνημόνια.....

Σύμφωνα με το ΦΕΚ 35 του Βορίδη...(ΦΕΚ 35/Β΄/14-01-2015) οι Ιατροί Φυσικής ιατρικής και Αποκατάστασης (ΦΙΑπ) δεν μπορούν να συνταγογραφούν πλέον της μιας ακτινογραφίας !!!.Δηλαδή σε ασθένειες με οσφυαλγία συνταγογραφούν Ακτινογραφία Face η profile όχι και τις δύο που είναι απαραίτητες για την διάγνωση.! Αλλά επίσης τις θεραπευτικές πράξεις (που είναι και οι πλέον αρμόδιοι γι’ αυτές να τις συνταγογραφήσουν) δεν μπορούν να συνταγογραφούν παρά μόνο 5 ! από 30 πού ίσχυε πριν τη μνημονιακή λαίλαπα του Βορίδη! Όμως συνεδρίες Φυσικοθεραπείας που εκτελούν και φυσικοθεραπευτές μπορούν να συνταγογραφήσουν οι περισσότερες ειδικότητες μέχρι και ο ...γυναικολόγος και συνταγογραφούν μέχρι 10 !! όπως πριν ,αυτό δεν άλλαξε καθόλου ,τυχαίο ?? Δηλαδή εδώ δεν υπάρχει φωτογραφική διάταξη νόμου υπέρ μιας ομάδας επαγγελματιών απόφοιτων ΤΕΙ?? ..Το χειρότερο είναι : αν συνταγογραφήσουν ο Υπίατρος πράξεις φυσικοθεραπείας και τις εκτελέσει ο ίδιος τότε ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ κατ'εξαίρεση από άλλους ιατρούς θα αμειφθεί με το 60% της τιμής που αποζημιώνει άλλους επαγγελματίες ο ΕΟΠΥΥ (πχ ψυχoθεραπείες κλπ..) Δεν πρόκειται για συντεχνιακό μόνο θέμα, αλλά ζωτικό ζήτημα λειτουργία και ύπαρξης της ειδικότητας ΦΙΑπ. Αυτή τη στιγμή στους οι ιατρούς ΦΙΑπ, με 11 χρόνια πανεπιστημιακές σπουδές, η πολιτεία έχει «ευνουχίσει» τις δραστηριότητες της ειδικότητάς τους, εκχωρώντας τις ιατρικές πράξεις αρμοδιότητας τους ,σε επαγγελματίες ΤΕΙ τετραετούς φοίτησης με περισσότερη αμοιβή 60 %,και από την άλλη υπερφορολογεί τους ιατρούς ΦΙΑπ σε σχέση με τους επαγγελματίες ΤΕΙ που εκτελούν τις ίδιες πράξεις. Αυτό με την αυθαίρετη ερμηνεία του Νόμου από την διοίκηση του ΕΟΠΥΥ!!

Ενώ υποχρεώνει τον ιατρό ΦΙΑπ να λειτουργήσει σύμφωνα με το ΠΔ 84/2001 σε 160 τμ σε σχέση με τον επαγγελματία ΤΕΙ σε 60 τ.μ. !! Θέλουμε να ελπίζουμε η Κυβέρνηση της αριστεράς να τα εκλάβει σαν τεράστιες αδικίες και αντισυνταγματικές ανισότητες και να τα διορθώσει άμεσα!! Ιατροί Φυσικής ιατρικής και Αποκατάστασης Αθήνα 20/5/2015

29 Ιουλίου 2015

Να είμαστε όλοι με τον Γιάνη Βαρουφάκη!

Να είμαστε όλοι με τον Γιάνη Βαρουφάκη! Γεωργακόπουλος Τάκης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ 29.07.2015

Του ΤΑΚΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Ασφαλώς και δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια και λεπτομέρειες τι ακριβώς ήταν το σχέδιο Βαρουφάκη. Ασφαλώς και γνωρίζουμε ότι η γενική γραμματέας Εσόδων Αικ. Σαββαΐδου αποτελεί επιλογή του Σόιμπλε. Ως εκ τούτου, ό,τι κι αν έκανε ο Βαρουφάκης που στόχευε να μας απεγκλωβίσει από το δόκανο του Σόιμπλε, της ΕΚΤ και των δανειστών, από την πιστωτική ασφυξία που μας έχουν επιβάλει οι... "εταίροι", τότε καλώς καμωμένο! Πρέπει όλοι μας να είμαστε με τον Γιάνη Βαρουφάκη! Απ' όσα έχουν δει ώς τώρα το φως της δημοσιότητας, αντιλαμβανόμαστε ότι ο πρώην υπουργός Οικονομικών προσπάθησε να αμυνθεί για λογαριασμό του λαού και της χώρας στο σχέδιο στραγγαλισμού της Ελλάδας που εξύφαιναν οι δανειστές, κινητοποιώντας την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, να μπλοκάρει τη ρευστότητα προς την Ελλάδα και τις ελληνικές τράπεζες. Σε αυτή την προσπάθεια, η Ελλάδα και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. έπρεπε να απαντήσουν με ένα αντι-σχέδιο που θα μπορούσε να είναι η κατοχή μιάς κρατικής τράπεζας. Κρατική τράπεζα όμως δεν υπάρχει. Φρόντισαν γι' αυτό οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ...

Ποιος ήταν επομένως ο πιο πρόσφορος τρόπος; Να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός υπέρβασης των πιστωτικών εμποδίων που όρθωναν οι Ευρωπαίοι με μοχλό την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προκειμένου να ξεπεραστεί η πιστωτική ασφυξία του λαού που τελικά μας επέβαλαν. Κι έρχονται τώρα οι εγχώριοι υποστηρικτές του Σόιμπλε και του Ντράγκι και της Μέρκελ και γενικά του ευρωπαϊκού οικονομικού παρακράτους να εγκαλέσουν τον Βαρουφάκη επειδή, τάχατες, παρανόμησε! Ε, πάει πολύ αυτό! Πάει πολύ η υποκρισία και η ανοχή, από μέρους μας, της υποκρισίας τους, αυτών των εγκληματιών των ευρωπαϊκών θεσμών. Εδώ χρειάζονται επί της ουσίας απαντήσεις σε όσα εκστομίζουν η κ. Σαββαΐδου, προσωπική επιλογή -απ' ό,τι λέγεται- του Σόιμπλε και οι σφουγγοκωλάριοι της εξουσίας των Ευρωπαίων χριστιανοδημοκρατών. Και η Δικαιοσύνη, αν εμπλακεί, πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να μην υποκύψει δηλαδή στις σκοπιμότητες που το παρακρατικό λόμπι των Ευρωπαίων πιστωτών θα επιδιώξει, εγκαλώντας τον πρώην υπουργό Οικονομικών για παράνομες ενέργειες. Ο Γιάνης Βαρουφάκης, για λογαριασμό του ελληνικού λαού και της εγχώριας οικονομίας, ήταν σε νόμιμη άμυνα! Αλήθεια, οι ενέργειες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ήταν νόμιμες; Όταν οδηγούν έναν λαό σε οικονομικό αφανισμό, σε κοινωνική εξαθλίωση, σε πολιτική υποταγή; Η απειλή τους για πρόκληση άτακτης χρεωκοπίας στην Ελλάδα ήταν νόμιμη και πολιτικά ηθική; Ας αφήσουν την υποκρισία και τον στρουθοκαμηλισμό.

Οφείλουμε όλοι, ως Έλληνες πολίτες, να επικροτήσουμε το σχέδιο Βαρουφάκη, έστω και ως ιδέα. Ως ιδέα απεμπλοκής από τη μέγκενη των Ευρωπαίων πιστωτών και της γερμανικής πολιτικής επικυριαρχίας με βάση μια σχιζοειδή πολιτική, έναν εκδικητικό παραλογισμό που έρχεται ως σύμπλεγμα, από το παρελθόν. Πρέπει όλοι μας να είμαστε, τούτη την ώρα, με τον Γιάνη Βαρουφάκη! * Ο Τάκης Γεωργακόπουλος είναι γιατρός, μέλος Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας Ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης και η στήλη ΣΤΟΝ ΑΦΡΟ είναι σε άδεια

16 Ιουλίου 2015

Ανατρέποντας τον Τσίπρα

Ανατρέποντας τον Τσίπρα Ιουλίου 15, 2015 by Elikas Alexis-Tsipras Η ανάγνωση μου για όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή δεν συμβαδίζει ούτε με τη «δεξιά» οπτική ότι επιτέλους ο Τσίπρας λογικεύτηκε, ούτε με την «αριστερή» οπτική ότι μας πρόδωσε. Καθόλου όμως. Θεωρώ ότι η μοναδική σοβαρή απειλή που αντιμετώπισε αυτό το σάπιο κατεστημένο (εγχώριο και ευρωπαϊκό) είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Χωρίς αυτόν, ο ΣΥΡΙΖΑ στην καλύτερη να είχε πιάσει ένα 9-10% σε εκλογές, και να παρέμενε στην αντιπολίτευση. Ακίνδυνος, αν και σίγουρα όχι εσκεμμένα (όπως το ΚΚΕ). Χωρίς τον Τσίπρα (αλλά και τον Βαρουφάκη) το δημοκρατικό έλλειμμα μιας ΕΕ που στραγγαλίζει λαούς για να τους εξαναγκάσει σε έξοδο από το κοινό νόμισμα και αποικιοκρατικές συμβάσεις θα έμενε κρυφό, ενώ οι διεθνείς συμμαχίες του νεοφιλελευθερισμού δεν θα είχαν υποστεί ποτέ ρήγμα. Μεταφέροντας το πεδίο της μάχης όσο πιο δημόσια γίνεται, ο Τσίπρας τα άλλαξε όλα αυτά. Έπρεπε να πέσει πάση θυσία λοιπόν, προτού η ζημιά γίνει μη αναστρέψιμη.

Γι’ αυτό του αρνήθηκαν οι δανειστές από την αρχή μια σχετικά έντιμη και λογική συμφωνία, θέτοντας ως πρόφαση γελοιότητες όπως η φορολόγηση στα φρουτάκια. Γι’ αυτό τον πίεσαν να αποδεχτεί ένα πρόγραμα που όλοι οι οικονομολόγοι του κόσμου φωνάζουν ότι δεν είναι βιώσιμο. Γι’ αυτό του έκλεισαν τις τράπεζες όταν τους αιφνιδίασε με το δημοψήφισμα. Γι’ αυτό τον εκβίασαν με απόλυτη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και χάος, μέχρι να δεχτεί τους ταπεινωτικούς όρους τους. Που και πάλι τους πήρε 18 ολόκληρες ώρες και αρκετές υποχωρήσεις για να το πετύχουν. Το σκεπτικό είναι να φορτωθεί ο μοναδικός ηγέτης που μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας ριζοσπαστικής αλλαγής στην Ελλάδα όσο μεγαλύτερο πολιτικό κόστος γίνεται, για να τον ρίξει η ίδια η αριστερά και να μη λερώσει τα χέρια της η (ήδη ανυπόληπτη) ολιγαρχία. Που αν δεν ήμασταν στην ΕΕ του 2015, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα είχε ήδη δώσει εντολή να τον δολοφονήσουν.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι την ημέρα που κινδυνεύει να πέσει η κυβέρνηση από τις εσωκομματικές αντιδράσεις (ανθρώπων που μπορεί να τους περισσεύει η ιδεολογία αλλά δεν έχουν σχέδιο κι ούτε ξέρουν πώς να διαχειριστούν την εξουσία), οι μολότοφ άρχισαν να πέφτουν στο Σύνταγμα και τα ΜΑΤ άρχισαν να ψεκάζουν τους διαδηλωτές με χημικά. Για κάποιους αφελείς όλα αυτά είναι εντολή του νεομνημονιακού Τσίπρα, ενώ στην πραγματικότητα είναι μέρος του παρακρατικού μηχανισμού που ενεργοποιήθηκε για να τον ανατρέψει. Προκαλώντας οργή στον κόσμο που ψήφισε «πρώτη φορά αριστερά». Πρώτη και τελευταία…

Ούτε είναι τυχαίο ότι τα ΜΜΕ που απέτυχαν παταγωδώς να πείσουν τον ελληνικό λαό να ψηφίσει ΝΑΙ στο δημοψήφισμα άδραξαν την ευκαιρία να επιτεθούν στον Λαφαζάνη, τον Βαρουφάκη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου με τον πιο χυδαίο τρόπο, ενώ μόλις μία μέρα πριν ο Τσίπρας αντιμετώπιζε τις διαφωνίες τους με τελείως άλλο ήθος. Όλο και περισσότεροι τον αντιπαθούν έτσι, αφού η όψιμη στήριξη των καναλιών λειτουργεί σαν πειστήριο προσχώρησης του στο μπλοκ της διαπλοκής. Έτσι και απαξιωθεί στα μάτια του κόσμου ο Αλέξης Τσίπρας και χαθεί η ελπίδα, καμία αριστερά των ξύλινων συνθημάτων δεν πρόκειται να τον διαδεχτεί. Θα «επικρατήσει η λογική» μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας με κάποιον τεχνοκράτη αχυράνθρωπο για πρωθυπουργό. Κι αν δεν καταφέρουν τα κόμματα που μας οδήγησαν ως εδώ να κερδίσουν τις εκλογές, θα πέσουν και τα τελευταία προσχήματα και θα πάμε σε κανονικό πραξικόπημα. Που συμπτωματικά αποτελεί και την ιδανική δικαιολογία για Grexit… Το διακύβευμα είναι τεράστιο, και το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι τα ντόμινο έχουν αρχίσει ήδη να γκρεμίζονται. Ό,τι και να μας συμβεί από ‘δω και πέρα, η Ευρώπη δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. #ThisIsACoup

3 Ιουλίου 2015

Οι γιατροί δεν θα γίνουν στρατιώτες των δανειστών και της γενοκτονίας των Ελλήνων. ΟΧΙ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑΤΡΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Τι άλλο έπρεπε να βιώσουμε για να πούμε ΟΧΙ; Στα πέντε χρόνια της κρίσης και των μνημονίων ζήσαμε τη διάλυση των Νοσοκομείων, το λουκέτο στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, τις απολύσεις γιατρών, τη δραματική περικοπή στη χρηματοδότηση της υγείας, την αύξηση συμμετοχής των ασθενών στην αγορά φαρμάκων. Και να ήταν μόνο αυτά.. Βιώσαμε αυτοκτονίες χιλιάδων συνανθρώπων μας, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και της οικονομίας, τη φυγή χιλιάδων γιατρών στο εξωτερικό, τις μαχητικές κινητοποιήσεις που συναντούσαν τον τοίχο των ΜΑΤ και ταυτόχρονα τα κοινωνικά ιατρεία που έστησαν γιατροί και υγειονομικοί σε κάθε γωνιά της χώρας. Και αντέξαμε. Τώρα βιώνουμε την απροκάλυπτη απόπειρα των τοκογλύφων δανειστών και των εγχώριων υπαλλήλων τους να μας γυρίσουν πίσω, στην εφιαλτική εικόνα που προσπαθήσαμε να σβήσουμε από τη μνήμη μας στις 25 Γενάρη. Να μας επιβάλλουν νέο μνημόνιο βαρύτερο απ΄ όσα βιώσαμε ως τώρα και κυρίως να μας τρομοκρατήσουν, να εξαφανίσουν την ελπίδα, να ποτίσουν με φόβο τις ψυχές των Ελλήνων, να εκφοβίσουν τους λαούς της Ευρώπης ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη λιτότητα. Δεν θα το επιτρέψουμε!

Ως γιατροί θα σταθούμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα, θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε αφιλοκερδώς τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, θα στηρίζουμε τις υπηρεσίες υγείας που βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής, τη χώρα που εκβιάζεται και τρομοκρατείται. Γι αυτό την Κυριακή 5 Ιούλη ψηφίζουμε ΟΧΙ. 3/7/2015 ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑΤΡΩΝ ΠΙΣ

Η υπερψήφιση του ΟΧΙ την Κυριακή δεν είναι μόνο ψήφος για τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια. Ούτε καν μόνο για τις συντάξεις τους μισθούς , τις συλλογικές συμβάσεις ,τον ΦΠΑ ,τις ιδιωτικοποιήσεις και τη διάλυση της υγείας και της πρόνοιας. Είναι πάνω απ όλα αντίσταση στην προσπάθεια για την πλήρη παραγωγική της διάλυση και την μετατροπή της, χωρίς οδό επιστροφής, σε μόνιμη αποικία χρέους. Η πρώτη απάντηση να δοθεί σήμερα στις 7, 30 μμ στο σύνταγμα, ΟΘΩΝΟΣ και ΑΜΑΛΙΑΣ. Η δεύτερη και σημαντικότερη με ένα αποφασιστικό ΟΧΙ την Κυριακή στην κάλπη. ΚΑΛΑΡΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Οι Γερμανοι ηγούνται του μεγαλύτερου τμήματος της Ευρώπης με κυριότερο τρόπαιο την Γαλλια. Στη μεση ανατολη οι μαχες και οι ακροτητες είναι πλεον σε καθημερινή διάταξη με ολοένα αυξανόμενο σθένος από τους αντιμαχόμενους.Η Ελλάδα και η Ουκρανία θεωρούνται σημαντικά σημεία στη διεθνή σκακιέρα που πρέπει να καταληφθούν και μετά σειρά έχει η Μόσχα ,η κατάληψη της Ρωσίας Τέτοια ήταν η κατάσταση το 1940 ,ιδια με αυτή του 2015,μονο που ο Σόιμπλε αφ ενός γνωρίζει οτι η [μαχη] του Β πολεμου χαθηκε λογω της καθηστερησης στη καταληψη των δυο ανωτερο σημειων αφ ετερου κραταει κρυφο ποιος παιζει σημερα τον ρολο του στρατηγου Ρομελ στις Αραβικες χωρες [πετρελαια] ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ

22 Απριλίου 2015

"Αλλού τα κακαρίσματα αλλού γεννούν οι κότες"

Προσχηματικές αντιδράσεις για την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου • Κατά ομολογία του αρμόδιου επί των οικονομικών αντιδήμαρχου κ. Μπρούλια ο Δήμος Αθηναίων δεν έχει ταμειακά διαθέσιμα και έτσι δεν εμπίπτει στο έκτακτο μέτρο. • Το ενδιαφέρον για την αυτοτέλεια των Δήμων είναι προσχηματικό. Όταν για πέντε χρόνια δέχτηκαν απολύσεις, μειώσεις μισθών, περικοπές στους πόρους, το Παρατηρητήριο του κ. Φούχτελ. Όλοι – και οι φορείς της Αυτοδιοίκησης – γνωρίζουν πολύ καλά, ότι είμαστε στην ίδια βάρκα. Ή μαζί θα περάσουμε απέναντι ή μαζί θα βουλιάξουμε. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου η κυβέρνηση βρίσκεται στη μέση μιας δύσκολης διαπραγμάτευσης. Δίνει τη μάχη ώστε να βγούμε από την κρίση με την κοινωνία όρθια, χωρίς να πάρει υφεσιακά μέτρα, χωρίς να προχωρήσει μειώσεις μισθών και συντάξεων και νέες απολύσεις. Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου είναι ένα έκτακτο μέτρο. Aρκετοί φορείς έχουν ήδη καταθέσει τα διαθέσιμά τους στην Τράπεζα της Ελλάδος. Αυτοί, κάθε στιγμή που προκύπτει ανάγκη μπορούν να εκταμιεύουν τα ποσά που επιθυμούν, όπως έκανε η Αττικό Μετρό, η οποία εκταμίευσε πρόσφατα 150 εκατ. Ευρώ από την Τράπεζα της Ελλάδος. Ενώ το ίδιο έχει πράξει και η Περιφέρεια Αττικής. Είναι η Ρένα Δούρου λιγότερο ευαίσθητη για τα οικονομικά του φορέα της; Κατά ομολογία του αρμόδιου επί των οικονομικών αντιδήμαρχου κ. Μπρούλια ο Δήμος Αθηναίων δεν έχει ταμειακά διαθέσιμα και έτσι δεν εμπίπτει στο έκτακτο μέτρο. Άρα κακώς το θέμα χρησιμοποιείται για το χτίσιμο πολιτικής καριέρας. Σε κάθε περίπτωση αν κάποιοι θέλουν να γίνεται διαπραγμάτευση χωρίς να χρησιμοποιηθεί κάθε δυνατότητα να το πουν ξεκάθαρα, γνωρίζοντας πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις σε αντίστοιχη περίπτωση είχαν κουρέψει τα αποθεματικά και κάποιοι δεν είχαν πει κουβέντα. Να ασκούμε κριτική αλλά όχι με υστερία. Ας περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει, αλλιώς να ειπωθεί ξεκάθαρα, ότι δεν επιθυμούν πραγματικά να γίνει διαπραγμάτευση αλλά να πάμε σε νέο μνημόνιο, να γίνουν απολύσεις, μειώσεις μισθών και ό,τι γινόταν τόσο χρόνια. Το ενδιαφέρον για την αυτοτέλεια των Δήμων είναι προσχηματικό. Όταν για πέντε χρόνια δέχτηκαν απολύσεις, μειώσεις μισθών, περικοπές στους πόρους, το Παρατηρητήριο του κ. Φούχτελ. Όλοι – και οι φορείς της Αυτοδιοίκησης – γνωρίζουν πολύ καλά, ότι είμαστε στην ίδια βάρκα. Ή μαζί θα περάσουμε απέναντι ή μαζί θα βουλιάξουμε. Τέλος η Ανοιχτή Πόλη απείχε από την ψηφοφορία του Δημοτικού Συμβουλίου Αθηναίων για την έκδοση ψηφίσματος διαμαρτυρίας.

18 Απριλίου 2015

Ο δοσίλογος ρόλος των μνημονιακών πειθήνιων συνδικαλιστών.

Αναζητώντας «ισοδύναμα»… makris

Του Ανδρέα Μακρή, εργαζόμενου στο «Λαϊκό» Νοσοκομείο Αθήνας, μέλους της Ε.Ε. της ΠΟΕΔΗΝ, εκλεγμένου με το ψηφοδέλτιο «ΜΕΤΑ Υγειονομικών-Ενωτική Αγωνιστική Συνεργασία». Πηγή: Ygeionomikoi.gr «Η κυβέρνηση θα πρέπει να εξηγήσει φυσικά ποιο είναι το ισοδύναμο μέτρο του 5ευρω και ποιος θα το πληρώσει;» Ποιός κάνει αυτή την ερώτηση; Μην πάει το μυαλό σας στον Σαμαρά ή τον Βενιζέλο ή σε δημοσιογραφικό “αστέρα” κάποιου συστημικού καναλιού. Το ερώτημα είναι “επί λέξει” διατυπωμένο στην απόφαση της εκτελεστικής επιτροπής της ΠΟΕΔΗΝ (8-4-2015) και αναφέρεται στην κατάργηση του 5εύρου. Από την άλλη, η πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) χαρακτηρίζει θετικό το μέτρο, το οποίο «δεν αντιστρέφει όμως την κατάσταση της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών»… συνεχίζει το σκεπτικό της απόφασης. Βέβαια, πριν λίγες μέρες εκτιμούσε (για την κατάργηση του 5εύρου) ότι “είναι αστείο ακόμα και να το συζητάμε” όπως έλεγε ο Πρόεδρος στον τηλεοπτικό σταθμό “ΣΚΑΪ”. Κάτω από την κοινωνική πίεση, η πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι το μέτρο είναι θετικό, αλλά: Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο; …συνεχίζει το συλλογισμό της, απαξιώνοντας και υποβαθμίζοντας με αυτό τον τρόπο μια σημαντική νίκη. Μ` ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια δηλαδή! Το ερώτημα δεν είναι ούτε ρητορικό, ούτε αφελές. Υπηρετεί το στόχο του μνημονιακού κατεστημένου που είναι η αποδόμηση κάθε πρότασης αλλά και απόπειρας για τη χάραξη μιας άλλης πολιτικής έξω από τα πλαίσια του νεοφιλελεύθερου μνημονιακού δόγματος. Στοχευμένο λοιπόν το ερώτημα, αναπαράγει την εκβιαστική λογική των δανειστών και επιχειρεί να εμφανίσει ως μονόδρομο την υποταγή στις απαιτήσεις τους. Η δικαίωση του μνημονιακού μπλοκ από την πίσω πόρτα! Ταυτόχρονα, η αναφορά στα 20 εκατ. ευρώ πού εισέπραττε το κράτος από το 5εύρω και τα οποία τώρα θα πρέπει κάποιοι να τα πληρώσουν -εννοώντας την επιβολή φόρων- παραπέμπει ευθέως στην επιχειρηματολογία Γεωργιάδη και όλων των εκπροσώπων της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής λογικής. Ο Α. Γεωργιάδης έλεγε ότι η κατάργηση του 25εύρου στα Νοσοκομεία, θα επιβαρύνει τους φορολογούμενους γιατί θα πρέπει να βρεθούν ισοδύναμα! Η ΠΟΕΔΗΝ, σε παλαιότερο δελτίο τύπου (24/03/2015) πριν ψηφιστεί η κατάργηση του 5εύρου, λέει τα εξής: «Η ανεμπόδιστη πρόσβαση των Ανασφάλιστων προκαλεί δημοσιονομικό κόστος. Κολλάει απ’ ότι φαίνεται η κυβέρνηση στα ισοδύναμα μέτρα τα οποία θα πληρώσουν πάλι οι χρήστες των υπηρεσιών. Όπως με τα 5 ευρω εισιτήριο εξέτασης στα εξωτερικά ιατρεία» (Οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ έχουν υιοθετήσει ακόμα και την ορολογία του νεοφιλελευθερισμού και αποκαλούν τους πολίτες “χρήστες”). Η λογική αυτή, εκτός των άλλων, οδηγεί αντικειμενικά στην ανάπτυξη του κοινωνικού αυτοματισμού-κανιβαλισμού και στη διάρρηξη των κοινωνικών συμμαχιών. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός και η υπονόμευση της κοινωνικής αλληλεγγύης είναι βασική επιδίωξη. Με το “διαίρει και βασίλευε” ακυρώνεται κάθε προοπτική αντίστασης και νίκης. Η εκβιαστική λογική των “ισοδύναμων μέτρων” τα οποία θα πρέπει να επιβαρύνουν το λαό, δεν μπορεί να αναπαράγεται και έμμεσα να υιοθετείται από τα συνδικάτα. Εγκλωβίζει τους εργαζόμενους στην αδράνεια, την υποχώρηση και το συμβιβασμό. Είναι η λογική των δανειστών και των ντόπιων υποτακτικών τους. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να κινείται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Να διεκδικεί τη διαγραφή του χρέους, τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και να αγωνίζεται για κοινωνική δικαιοσύνη, δίκαιο φορολογικό σύστημα και όχι αντιλαϊκή-ληστρική φορολογική επιδρομή. Για την ανατροπή, εν τέλει, του συστήματος της εκμετάλλευσης. Η κατάργηση του 5εύρου ήταν μια σημαντική νίκη του υγειονομικού κινήματος και της κοινωνίας. Κάθε μικρή ή μεγάλη νίκη πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν σταθμός στην πάλη για μεγαλύτερες κατακτήσεις. Να αξιοποιείται και να διευρύνεται, ώστε να δίνει όραμα και προοπτική για ρήξη και οριστική απαλλαγή από τα δεσμά των μνημονίων. Αντίθετα, η υποβάθμιση και η απαξίωση των κατακτήσεων, οδηγούν στην απογοήτευση, την ηττοπάθεια και την αποστράτευση. Οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των κομμάτων της μνημονιακής συγκυβέρνησης δεν έχουν καμίαπροοπτική και φυσικά ούτε προσανατολισμό ρήξης με τις μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν. Το μόνο που τους απομένει είναι να τις δικαιώσουν! O ισχυρισμό τουςότιείναι “άστεγοι πολιτικά” και “ακομμάτιστοι” κατέρρευσε, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα θα συνεχίσει αταλάντευτα την πάλη του για την ανατροπή της μνημονιακής βαρβαρότητας, αξιοποιώντας και διευρύνοντας κάθε νίκη.