Μνήμες Πρωτοχρονιάς Μανταδάκης Άγγελος

Μνήμες Πρωτοχρονιάς Μανταδάκης Άγγελος | δημοσιευτηκε ΑΥΓΗ στις 30.12.2015

Μνήμες Πρωτοχρονιάς ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ Πρωτοχρονιά, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '60. Αναμνήσεις και μαρτυρίες μιας εποχής που έμεινε στην ιστορία ως μαύρη οκταετία του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου ή αλλιώς καραμανλοκρατία. Μπορεί στη χώρα να υπήρχε κοινοβουλευτική δημοκρατία κατ' επίφαση αλλά βασίλευαν το κράτος και το παρακράτος της Δεξιάς. Τον Νοέμβριο του 1961 έγιναν οι περιβόητες εκλογές βίας και νοθείας με σκοπό να τσακίσουν την ανερχόμενη τότε ΕΔΑ. Τον Μάιο του 1963 δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη ο βουλευτής της ΕΔΑ και αγωνιστής της ειρήνης Γρηγόρης Λαμπράκης από το παρακράτος των κοτζαμάνηδων. Το 1965 γίνεται η περιβόητη πια αποστασία, που οδηγεί στην πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία πληρώνει ακριβά τη συμβιβαστική της πολιτική. Πρωτοχρονιά του 1966 ο Κωνσταντίνος Γκλύξμπουργκ, που διαδέχτηκε στον θρόνο τον Παύλο, χαρακτηρίζει τον κομμουνισμό ως μίασμα. Για να ξαναγυρίσουμε πίσω στο 1961 όπου επί κυβερνήσεως Καραμανλή στη χώρα υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι, ενώ το ΚΚΕ είναι στην παρανομία. Η αστυνομική βία είναι πανταχού παρούσα. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1961, ένας δεκαεπτάχρονος μαθητής με ακορντεόν ανεβοκατεβαίνει στα λεωφορεία και τον ηλεκτρικό ψάλλοντας τα δικά του κάλαντα "αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, το ρύζι έφτασε εννιά, και η ζάχαρη δεκάξι και ο φτωχός θα τα τινάξει...". Από εφημερίδες της εποχής διαβάζουμε ότι "ο δεκαεπτάχρονος συνελήφθη από άντρες του Παραρτήματος Ασφαλείας Ομονοίας και απεστάλη στον εισαγγελέα ανηλίκων".

Ανήμερα της πρωτοχρονιάς του 1961, ο πατέρας μου, ΕΔΑΐτης και συνδικαλισμένος τσαγκάρης, με παίρνει μαζί του στις φυλακές Αβέρωφ στη Λ. Αλεξάνδρας. Είναι μέρα αλληλεγγύης προς τους πολιτικούς κρατούμενους, που καλούν τους δημοκράτες να επισκεφτούν τις φυλακές και να προσφέρουν δέματα στους δεσμώτες. Τα δέματα περιέχουν τσιγάρα, ρούχα, βιβλία και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Οι αρμόδιοι των φυλακών τα περνούν από εξονυχιστική έρευνα, αφαιρούν βιβλία και ό,τι άλλο θεωρούν ύποπτο, ενώ κάποια δέματα επιστρέφονται αυτούσια. Περιμένοντας έξω από τις φυλακές μια γυναίκα δίπλα μας κλαίει. Ακούω το γοερό της κλάμα, που δεν θα το ξεχάσω ποτέ, και τον πατέρα μου να της λέει "μην κλαίτε, κυρία μου, δεν ταιριάζουν τα κλάματα για τους αγωνιστές". Σε λίγο το δέμα μάς επιστρέφεται γιατί ο παραλήπτης πολιτικός κρατούμενος και φίλος του πατέρα μου έχει μεταφερθεί αιφνιδίως στο νοσοκομείο των κρατουμένων. Δεν θυμάμαι πώς, αλλά την ίδια μέρα βρίσκομαι με τον πατέρα μου σε ένα νοσοκομείο όπου μου κάνει εντύπωση η παρουσία χωροφυλάκων που φρουρούν την είσοδο του θαλάμου. Μετά από πολλές διατυπώσεις επισκεπτόμαστε τον κρατούμενο που ασθενεί, ο οποίος δεν μπορεί να μας μιλήσει γιατί ψηνόταν στον πυρετό. Τον βλέπουμε μόνο για δύο λεπτά και αποχωρούμε. Προλαβαίνει μόνο να μου πει με βαριά φωνή "να γίνεις καλός άνθρωπος". Εκεί τελειώνει η Πρωτοχρονιά του 1961 και ανοίγει για μένα μια εποχή που σημάδεψε τη ζωή μου στα επόμενα παιδικά και εφηβικά χρόνια.