Ο ελληνικός λαός έχει και κρίση και ιστορική μνήμη

Ο ελληνικός λαός έχει και κρίση και ιστορική μνήμη Του Θωμά Βαρδουλάκη Εχει δημοσιευτεί στον ιστότοπο "Στο κόκκινο" την 15 09 2015 17:43:31 Η αριστερά στην Ελλάδα από τη γέννηση της, τον 20ο αιώνα, μέχρι σήμερα, αγωνίστηκε με συνέπεια και πάντα με σημαία της το τρίπτυχο: ισότητα, δικαιοσύνη και κοινωνική απελευθέρωση, ενώ επιτέλεσε στο ακέραιο το πατριωτικό της καθήκον στους εθνικούς απελευθερωτικούς αγώνες της πατρίδας μας, με κορυφαία βέβαια περίοδο το έπος της Εθνικής Αντίστασης κατά του Ναζισμού – Φασισμού με εκατόμβες θυμάτων νέων ανθρώπων που εκτελέστηκαν και μαρτύρησαν από τα στρατεύματα Γερμανικής κατοχής. Η Αριστερά και οι σύμμαχοί της, στην Ελλάδα, κατατρέχτηκαν σε όλη αυτή την ιστορική διαδρομή πολλές φορές από την παιδική ασθένεια της καχυποψίας και οδηγήθηκαν στην περιθωριοποίηση. Σε ένα βαθμό αυτό ήταν δικαιολογημένο όταν ευρίσκονταν σε συνθήκες παρανομίας ή εν μέσω του αδελφοκτόνου εμφύλιου σπαραγμού. Τις περισσότερες φορές όμως ή σχεδόν πάντοτε πλέον σήμερα, υποκρύπται, στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας, προσωπικές φιλοδοξίες και στρατηγικές. Η Ανανεωτική Ελληνική Ριζοσπαστική Αριστερά που υπό τη σημερινή της μορφή είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, πολύ νωρίτερα από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στη Μόσχα προ προ εικοσιπενταετίας λόγω κυρίως της παραγνώρισης από τις ηγεσίες του του ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα που θα έπρεπε να εμπεριέχει, επανακαθορίστηκε ήδη από την εποχή του φωτισμένου ηγέτη της Ιταλικής Ευρωαριστεράς, Ενρίκο Μπερλίγκουερ και προσαρμόστηκε χωρίς να υποστείλει ποτέ τη σημαία της αγωνιστικότητας, στον Ευρωπαϊκό της προσανατολισμό .

Το έκανε απορρίπτοντας ουτοπικές και ανεφάρμοστες θεωρίες, αγωνιζόμενη πάντα ως Ανανεωτική Ευρωπαϊκή Αριστερά, για κοινωνική δικαιοσύνη και άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, με αλληλεγγύη υπό συνθήκες όμως απόλυτης ελευθερίας. Αυτόν τον ευρωπαϊκό και ανθρωποκεντρικό επαναπροσανατολισμό της, κάποιοι στο εσωτερικό της θέλησαν να τορπιλίσουν. Αντί όλοι μαζί να στηρίξουν την τιτάνια προσπάθεια της ηγεσίας και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα να σωθεί η χώρα από την άτακτη χρεοκοπία, τα αποτελέσματα της οποίας θα ήταν καταστροφικά, προτίμησαν να προκαλέσουν ένα αναίτιο ρήγμα και να εξαναγκάσουν τον Πρωθυπουργό να προκηρύξει εκλογές, αποσύροντας την στήριξή τους. Είμαι βέβαιος ότι ο στόχος του Αλέξη Τσίπρα ουδέποτε ήταν να αποφύγει την εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης το οποίο πίστευε και υπερασπίστηκε όσο μπορούσε. Και είμαι βέβαιος ότι ούτε να υπογράψει μια τόσο δύσκολη για τον ελληνικό λαό συμφωνία είχε στο μυαλό του όταν ξεκίναγε την σκληρή διαπραγμάτευση. Ξέρουμε καλά πως αντιμετώπισε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες και χρειάστηκε να κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να αντιμετωπίσει τον πραγματικό κίνδυνο που ήταν να οδηγηθεί η χώρα εκτός ευρώ, όπως σχεδιάζαν οι ακραίοι ευρωπαϊκοί συντηρητικοί κύκλοι. Άποψή μου είναι ότι θα έπρεπε να τον εμπιστευτούν, να τον στηρίξουν και όλοι μαζί να δημιουργήσουν ένα αρραγές μέτωπο με έναν και μοναδικό στόχο: Να ανακάμψει η οικονομία της χώρας και ο ελληνικός λαός να σταθεί και πάλι στα πόδια του.

Η τακτική υπαναχώρηση στην οποία υποχρεώθηκε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, η επιλογή του για στροφή στον ρεαλισμό ήταν κατά την γνώμη μου απόλυτα αναγκαία και δικαιολογημένη από τον ευρωπαϊκό συσχετισμό δυνάμεων και θα την ενέτασσα κατ’ αναλογία στην παρακαταθήκη του αείμνηστου ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης Ανδρέα Παπανδρέου που αποτυπώθηκε στην φράση του «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» Επειδή ο Ελληνικός Λαός έχει και κρίση και ιστορική μνήμη, πιστεύω ακράδαντα, ότι δεν θα ακούσει τις Κίρκες και τις πλανεύτρες φωνές των «…καθαρών», που προσφέρουν συνειδητά ή ασυνείδητα «υπηρεσία» στην παλινόρθωση της πιο σκληρής έκφρασης της δεξιάς στην Ελλάδα. Οι καιροί ου μενετοί. Εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε διανύσει με επιτυχίες και αποτυχίες ένα μεγάλο βιολογικό και επιστημονικό κύκλο ζωής. Δεν έχουμε το δικαίωμα, όντες πραγματικοί δημοκράτες, να αποστερήσουμε με την λάθος ψήφο μας την δυνατότητα σε μια ολόκληρη γενιά, να ονειρεύεται και να ζήσει με αξιοπρέπεια για τα επόμενα χρόνια. Η υπερψήφιση από όλους τους Δημοκράτες πολίτες και η πολιτική στήριξή τους στο κόμμα που αποτελεί σήμερα τον κορμό της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης της Αριστεράς και τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, αποτελεί ύψιστη επιτέλεση χρέους και καθήκοντος. Με το ισοϋψές και ισοδύναμο για κάθε πολίτη δικαίωμα της ψήφου:

1. Ψηφίζουμε Αλέξη Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ο Αλέξης Τσίπρας εκπέμπει από τα λόγια και τα έργα του εντιμότητα, ειλικρίνεια, διαφάνεια, μα προπαντός γενναιότητα, αφού έδωσε πέραν του ανθρωπίνου δυνατού άνιση μάχη, χωρίς να χαθεί ο πόλεμος, με τους ισχυρούς της Ευρώπης και της γης. 2. Ψηφίζουμε Αλέξη Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζοντας, όπως οι περισσότεροι Έλληνες, ότι ΔΕΝ υπήρχαν συναλλαγματικά αποθέματα σε χρυσό μετά την ένταξή μας στην Ο.Ν.Ε. για υποστήριξη εναλλακτικού νομίσματος, υπέστη τα πολύμηνα μαρτύρια και τους εκβιασμούς από τους ισχυρούς της Ευρώπης. Δεν λύγισε, ΑΛΛΑ ΜΕ ΑΙΣΘΗΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ, έκανε ένα τακτικό σχεδιασμό αναδίπλωσης, χωρίς να χάσει τον πόλεμο για να πετύχει την τρίχρονη ανάσα της χώρας, προσδοκώντας και επιδιώκοντας, δεδομένης της διεθνοποιήσεως του Ελληνικού προβλήματος, κάτι που του πιστώνεται ως προσωπική του επιτυχία, στην ΕΛΑΦΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ. Ελάφρυνση του χρέους για την οποία μόνο αυτός είχε εκδηλώσει την βούληση, τη δύναμη και το τσαγανό να διαπραγματευτεί και να επιτύχει, την ώρα που οι ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ μέχρι πρότινος έλεγαν ότι αυτό είναι βιώσιμο, επαναλαμβάνοντας και αναμασώντας πιστά όσο εκέλευε ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας κος Σόϊμπλε. 3. Ψηφίζουμε Αλέξη Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, γιατί απέτρεψε με τη σκληρή, πολύμηνη διαπραγμάτευση τα τερατώδη πρωτογενή πλεονάσματα που είχαν αδιαμαρτύρητα αποδεχθεί η συγκυβέρνηση των κ.κ. Σαμαρά-Βενιζέλου. 4. Ψηφίζουμε Αλέξη Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πέτυχε το εμπροσθοβαρές πακέτο Γιούνγκερ το οποίο με προοπτική τριετίας τουλάχιστον θα δώσει τονωτική ένεση στην ανάκαμψη, την αγορά, την πραγματική οικονομία και εν τέλει στην ανάπτυξη της χώρας και 5. Ψηφίζουμε Αλέξη Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ως νέος, οραματικός, χαρισματικός, ανιδιοτελής, αποφασιστικός, με τη φρεσκάδα και τον δυναμισμό που εκπέμπει, στοιχεία αρμονικά δεμένα με την εμπειρία, την γνώση και την σοφία που αποκόμισε από την πολύμηνη μαρτυρική του διαπραγμάτευση και σε συνδυασμό με την πραγματική βούληση του , τώρα που είναι απαλλαγμένος δεσμεύσεων και βαρών, είναι ο μόνος που μπορεί να συνεχίσει να δίνει αποτελεσματική μάχη και να επιφέρει καίριο πλήγμα στην διαπλοκή και τη διαφθορά της μιντιοκρατίας και των «εθνικών» εργολάβων, που δεκαετίες λυμαίνονται τη χώρα ώστε να καταστήσει την πατρίδα μας, πραγματικό κράτος δικαίου, ευρωπαϊκή ευνομούμενη πολιτεία. Ο Θωμάς Βαρδουλάκης είναι Ιατρός – Πνευμονολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος Χαλανδρίου

Ενα προδιαγεγραμμένο αδιέξοδο

Ένα προδιαγεγραμμένο αδιέξοδο Τριποταμιανός Γ. | ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 19.06.2016 Του Γ. Τριποταμιανού Ένα είναι σίγουρο: το βρετανικό δημοψήφισμα, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, θα αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, σε όλη την διάρκεια της εκστρατείας, έγινε ξεκάθαρο ότι η Ευρώπη πλέον είναι βαθιά διχασμένη. Η οικονομική κρίση ανέδειξε τις ανισότητες, αλλά -το πιο σημαντικό- έκανε φανερό το γεγονός ότι οι λαοί της Ευρώπης αντιλαμβάνονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο ο καθένας τον γείτονά του. Αν και κανένας κορυφαίος πολιτικός δεν το συζητάει δημόσια, η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση βρίσκεται πολύ κοντά στο να μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη. Σίγουρα δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν στο ευρωπαϊκό σπίτι κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους "νοικοκύρηδες" και τους άλλους "ακαμάτηδες" και "τεμπέληδες", ενώ την ίδια στιγμή οι θεωρούμενοι "οκνηροί" αισθάνονται ότι πληρώνουν με αίμα και θυσίες την ευημερία των "νοικοκύρηδων". Για να το πούμε πιο απλά, όταν σε ένα σπίτι επικρατούν η "καχυποψία", η "επιφυλακτικότητα" και η "ιδιοτέλεια", η διάλυσή του είναι απλώς θέμα χρόνου. Και η βρετανική διαδρομή προς την κάλπη, όχι μόνο έφερε όλα αυτά στην επιφάνεια, αλλά ανέδειξε με θορυβώδη τρόπο, επειδή η Βρετανία είναι μεγάλη, μία αλήθεια: οι φυγόκεντρες δυνάμεις δεν ανήκουν πλέον στο πολιτικό περιθώριο της ηπείρου. Αντιθέτως, η κρίση λειτούργησε σαν "λίπασμα". Τις μεγάλωσε, τις ενίσχυσε και τις κατέστησε κρίσιμη πολιτική δύναμη, η οποία επηρεάζει όλο και περισσότερο την πολιτική καθημερινότητα της Ευρώπης, αφού πλέον έχουν ισχυρό ρόλο και στις χώρες της Ένωσης. Η διαχειριστική λογική που ακολουθήθηκε σε όλη τη διάρκεια της κρίσης και η οποία βασίστηκε στους συμβιβασμούς μεταξύ των ισχυρών και στην επιβολή αποφάσεων στους αδύναμους αποδείχθηκε αδιέξοδη στην πράξη. Στην πραγματικότητα διεύρυνε τις ανισότητες, προκάλεσε νέες εχθρότητες και όξυνε την επιφυλακτικότητα μεταξύ των Ευρωπαίων. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι πλέον κάθε μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει γίνεται αφορμή για να εκδηλωθούν οι διαφορές που υπάρχουν. Στην πραγματικότητα το βρετανικό δημοψήφισμα, η κρίση του Νότου και το προσφυγικό έκαναν φανερό ότι πλέον το μοντέλο διακυβέρνησης στην Ευρώπη έχει φθάσει στα όριά του. Αν δεν αλλάξει, τότε κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το πώς θα ξεσπάσει η "πυρκαγιά". Και η αλήθεια είναι ότι, ακόμη και αν οι Βρετανοί ψηφίσουν υπέρ της παραμονής τους στην Ε.Ε., τόσο στη Γαλλία όσο και στη Γερμανία υπάρχουν μικρές εστίες που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατραπούν σε πύρινη λαίλαπα.

Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα Τριποταμιανός Γ. | Δημοσιεύτηκε στην Αυγή 12.06.2016 Του Γ. Τριποταμιανού Μπορεί μια οικονομία να πορεύεται στα τυφλά; Ή να βασίζει την επιβίωσή της σε μία ή δύο οικονομικές δραστηριότητες; Ή να εξαρτά την ύπαρξή της από υπερεθνικά πολιτικά κέντρα, τα οποία σχεδιάζουν και αποφασίζουν για τον παραγωγικό καταμερισμό σε μια ευρύτερη γεωγραφική και πολιτική οντότητα, όπως είναι, για παράδειγμα η Ε.Ε.; Αυτά είναι μερικά ερωτήματα στα οποία -σχεδόν πάντα- οι πολιτικές ηγεσίες σε όλον τον κόσμο αποφεύγουν να δώσουν καθαρές απαντήσεις ή, όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, προσπαθούν να θολώσουν τα νερά και οι άνθρωποι τα καταχωνιάζουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους στις περιόδους ευμάρειας, απ' όπου τα ανασύρουν όταν κρίση τούς στέλνει τον λογαριασμό της. Κι όμως, οι απαντήσεις σε αυτές τις απλά διατυπωμένες απορίες είναι κρίσιμες όχι μόνο για το σήμερα, αλλά -και το κυριότερο- για το αύριο. Αφού ουσιαστικά αυτές θα καθορίζουν όχι μόνο τη ζωή των σημερινών πολιτών, αλλά και των παιδιών και των εγγονών τους. Κι αν για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους οι απαντήσεις αυτές έχουν μια βαρύνουσα σημασία, για εμάς τους Έλληνες είναι ζήτημα «ζωής ή θανάτου». Η αλήθεια είναι ότι για την ελληνική οικονομία η κρίση ήταν ο καταλύτης ο οποίος επηρέασε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Οι οικονομικές δραστηριότητες στις οποίες βασίστηκε η ελληνική οικονομία από τη δεκαετία του '50 και οι οποίες πρόσφεραν δουλειά σε εκατομμύρια Έλληνες είτε εξαφανίζονται είτε συρρικνώνονται. Για παράδειγμα, η γεωργία και η οικοδομή πλέον δεν έχουν το ίδιο ειδικό βάρος που είχαν κάποτε και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το αποκτήσουν ποτέ. Τη θέση τους φαίνεται ότι παίρνει ένας υπερτροφικός τομέας υπηρεσιών όπου κυριαρχεί ο τουρισμός. Στην πραγματικότητα, η κρίση έγινε η αφορμή η Ελλάδα να αλλάξει «ατμομηχανή» κι από την μπετονιέρα μεταφέρθηκε στο τσάρτερ. Αλλά, παρ' όλα αυτά, κανείς υπεύθυνος δεν έχει πει καθαρά και ξάστερα ποιο θα είναι το μέλλον. Τι σχέδια γίνονται; Ποιες δραστηριότητες θα στηριχθούν και ποιες θα υποβαθμιστούν; Για να το διατυπώσουμε με απλά λόγια, κανείς δεν έχει πει ξεκάθαρα ποιο μέλλον σχεδιάζεται για την ελληνική οικονομία. Και όλοι εμείς οι υπόλοιποι πηγαίνουμε στο «μισοσκόταδο» εικάζοντας, προβλέποντας και ρισκάροντας το ψωμί μας, το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Μήπως τελικά είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να σταματήσει αυτή η συσκότιση και να πάρουμε όλοι τις ευθύνες μας; Άλλωστε, η Δημοκρατία είναι σχεδόν ταυτισμένη με τη διαφάνεια και τη διάχυση της γνώσης και της πληροφορίας. Και, φυσικά, δεν είναι δυνατόν μια φούχτα ανθρώπων να γνωρίζουν πού πάει το καράβι και τα εκατομμύρια των υπολοίπων να βρίσκονται στο σκοτάδι. Εκτός αν σήμερα όλοι μαζί βαδίζουμε στο άγνωστο με βάρκα την... ελπίδα.