Στον Ιατρικό Σύλλογο Άρτας λέω πως κλαίει όποιος μπορεί

Στον Ιατρικό Σύλλογο Άρτας λέω πως κλαίει όποιος μπορεί [ Κώστας Καναβούρης / Ελλάδα / 05.05.15 ] το ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΧΕΙ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ARTINEWS «Το κοινωνικό Ιατρείο Άρτας λειτουργεί παράνομα, με ατομική ευθύνη των γιατρών που συμμετέχουν σε αυτό, ενδεχόμενα σε σχέση εξαρτημένης εργασίας και δημιουργώντας έτσι αθέμιτο ανταγωνισμό προς τα λοιπά μέλη του Συλλόγου». Έμεινα εμβρόντητος και αποσβολωμένος από την σκοτεινής υφής απειλητική ανακοίνωση του Ιατρικού Συλλόγου Άρτας. Και ελπίζω, για την ακρίβεια απεγνωσμένα ελπίζω ότι η ανακοίνωση δεν ήταν τουλάχιστον ομόφωνη και ότι δεν αντιπροσωπεύει (τουλάχιστον όχι όλους) ούτε εκείνους που ψήφισαν τους συγκεκριμένους κυρίους που έβγαλαν την ανακοίνωση. Βέβαια οι άνθρωποι που παλεύουν να σώσουν την ανθρωπιά όλων μέσω του Κοινωνικού Ιατρείου– Φαρμακείου Άρτας απάντησαν εμπεριστατωμένα για το ότι δεν υφίσταται νομικά θέμα παράνομης λειτουργίας ούτε και θέμα «αθέμιτου ανταγωνισμού» κατά την ανατριχιαστική ορολογία του Συλλόγου. Αυτό όμως είναι το τεχνικό μέρος της ιστορίας. εδώ μας απασχολεί η ουσία του πράγματος. Η σκληρότατη ουσία της ανακοίνωσης που θεωρεί αθέμιτο ανταγωνισμό λες και πρόκειται για μια οποιαδήποτε μορφή εμπορίου, την προσπάθεια θεραπείας και θωπείας του ανθρώπινου σώματος. Και μάλιστα του σώματος εκείνου που είναι ακραία απροστάτευτο μέσα στην ταπεινωτική εξαθλίωση και την ατιμωτική (με ευθύνη άλλων) αναξιοπρέπεια να μην μπορεί να φροντίσει το εαυτό του. Τέτοιοι άνθρωποι είναι η επίδικη ύλη του ανταγωνισμού τον οποίο υπονομεύουν οι εθελοντές του ΚΙΦ Άρτας, υπονομεύουν δηλαδή τον υγιή (τι ειρωνεία!) ανταγωνισμό του σφαγείου που αλέθει στην κυριολεξία τους ανθρώπους και ονομάζεται «ελευθερία της αγοράς». Το πράγμα δεν είναι για καταγγελία ή όχι μόνο για καταγγελία. Το πράγμα είναι για απελπισία μπροστά στην τόση παγωμένη έρημο που έχουμε ανάμεσά μας. Και στο πόση δουλειά έχουμε να κάνουμε ώστε να ξεπαγώσουμε τέτοιες «ψυχές στον πάγο» που καταφέρνουν όμως να γράφουν με στάχτη. Με τα αποκαΐδια του τεφρού πάγου που θυσιάστηκε στο βωμό της ακηδίας. Ώστε παράνομη η αλληλεγγύη. Παράνομο το μεγαλείο ν’ ανοίγεις «την πόρτα το βράδυ» που λέει και ο Τάσος Λειβαδίτης για «να μπούνε της γης οι θλιμμένοι». Να πεθάνουν προκειμένου να σβήσει ο ανταγωνισμός. Που πεινάει για πελάτες. Χωρίς ποτέ να χορταίνει. Γιατί όμως παράνομοι μόνο οι ιεροί θεράποντες; Παράνομοι να είναι και οι εθελοντές που προσφέρουν φάρμακα (άλλος αθέμιτος ανταγωνισμός). Εδώ θα θυμίσω μια συγκλονιστική ιστορία μεγαλείου που την είχαν διηγηθεί οι γιατροί (που κι αυτούς τους έδιωξαν, πλην ματαίως) του Μητροπολιτικού Ιατρείου του Ελληνικού: ασθενείς με καρκίνο, πρόσφεραν οι ίδιοι από τα φάρμακά τους, σ’ εκείνους τους ομοιοπαθείς που το κράτος της παγωμένης απανθρωπιάς άφησε εντελώς απροστάτευτους. Παράνομοι λοιπόν και οι καρκινοπαθείς που στερούνται ζωή για να τη δώσουν; Ναι. Γιατί όλα πρέπει να είναι θηριωδώς κανονικά. Ας κηρυχτεί λοιπόν παράνομη και η ίδια η αρρώστια των φτωχών. Οι φτωχοί δεν ασθενούν. Οι φτωχοί παρανομούν. Έτσι θα αποκτήσει νόμιμη βάση η θηριώδης ηθική της ανακοίνωσης. Τι να κάνουμε; Πρέπει να το ’χεις μέσα σου το δάκρυ. Γιατί άλλο πράγμα είναι ο ένδακρυς θεράπων και άλλο ο άδακρυς επαγγελματίας παροχής ιατρικών υπηρεσιών. Καγχάζουν με τους γιατρούς του ΚΙΦ Άρτας οι αλεξίκαρδοι. Τους ειρωνεύονται ότι είναι «καλοί Σαμαρείτες». Αφήστε τους στη ράθυμη απανθρωπία τους. Την υπέροχη δουλειά σας εσείς. Με επιμονή. Και ναι, με δάκρυ. Γιατί όπως λέει και η Κινέζικη σοφία, «κλαίει όποιος μπορεί, γελάει όποιος θέλει».