Στο ζενίθ μιας επιστημονικής καριέρας, ταγμένοι στο δημόσιο τομέα στα χαρακώματα της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας ξέρουμε πια αρκετά γύρω από την πολιτική κατάσταση που επηρεάζει την ζωή μας επαγγελματικά και κοινωνικά. Από τη δεκαετία του 70 έχουμε δει 29 ηγεσίες Υπουργείου Υγείας (οι 12 συνάδελφοι) να διαχειρίζονται γραφειοκρατία και ευνοιοκρατία, να σχεδιάζουν ερήμην ημών και η κοινωνία πολύ λίγο να ωφελείται από τα νομοθετήματά τους. Πανεπιστημιακοί και σύμβουλοι, εσχατολογούντες μετακλητοί και αδρανούντες διοικητικοί κατάφεραν ελάχιστες τομές στην ιστορία του ΕΣΥ. Ημιτελές νοσοκομειοκεντρικο σύστημα με χίλιες δυο αγκυλώσεις το 1985 συμπληρώθηκε μόλις το 2017 στην ΠΦΥ με ένα σύστημα γειτονιάς με φοβερές ελλείψεις προσωπικού και φυσικά αναντιστοιχία με τις κοινωνικές ανάγκες. Στην οικονομική κρίση οι προτάσεις του ΟΟΣΑ φάνταζαν έτσι κάτι να τρέχει. Κουρασμένα κτίρια, αρκετή ανανέωση εξοπλισμού μόνο στις μεγάλες πόλεις και φυσικά αδικημένο και εξασθενημένο σε δυνάμεις και κύρος προσωπικό. Είναι φανερό στο πέρασμα της ιστορίας ότι τα πετυχημένα και αυτοανανεούμενα συστήματα υγείας θέλουν κοινωνική υποστήριξη και όχι απαξία και ιδιωτικές δαπάνες στο φόρτε τους. Εμείς σαν παράταξη κοντά στο προηγούμενο κυβερνητικό σχηματισμό οφείλαμε και προειδοποιήσαμε ώστε να υπάρχουν οι κατά το δυνατόν διορθωτικές κινήσεις. Δεν ακούστηκε το συνδικαλιστικό κίνημα και όλη αυτή η δίνη προβλημάτων δημιουργεί απογοήτευση και απαξία. Από την άλλη το επίμαχο πρόβλημα της ασφάλισης και σύνταξης των γιατρών του ΙΚΑ δόθηκε η ευκαιρία να ικανοποιηθεί για πρώτη φορά σε 2.000 εξ ημών. Η επισφαλής σχέση εργασίας (πρέπει να αλλάξει) των συναδέλφων επικούρων μας θυμίζει τη χρόνια ταλαιπωρία τη δική μας, σαν ανασφάλιστοι τότε γιατροί του ΙΚΑ. Ηλιούπολη, Αιγάλεω, Μενίδι Ίλιον και Ν. Μάκρη πάσχουν από βασικές ειδικότητες.
Οι επιλογή του ιδιωτικού τομέα για κάποιους φαντάζει απόλυση για κάποιους φαντάζει εκβιασμός και αθέτηση υποσχέσεων. Η ουσία είναι ότι ο ρόλος και η προσφορά του γιατρού γειτονίας συνεχώς απαξιώνεται σε μια ασθενική οικονομικά κοινωνία . Υποβαθμίζεται ο ρόλος των Κέντρων Υγείας σε αστικό ιστό και ύπαιθρο, αργήσανε να στελεχωθούν τα αγροτικά και η κάλυψη του ανάγλυφου σε νησιά και βουνά της Πατρίδας μας. Οικονομική κρίση, οι δεξιοί κλείνανε νοσοκομεία, εμείς τα ξανανοίξαμε. Τα νοσοκομεία χρεωμένα επι δεξιάς αρκετά αναταγμένα μετά. Σίγουρα ο απολογισμός αν συνυπολογίσουμε ΜΕΘ, ΕΚΑΒ, Φάρμακο κλπ ήταν θετικός αλλά μακριά από τις προσδοκίες της κοινωνίας. Επαγγελματίες συνδικαλιστές σε αυτή τη πολυπλοκότητα βρήκαν την ευκαιρία του εύκολου συντεχνιασμού και της αδιαλλαξίας. Όταν προσπαθείς να είσαι το στόμα και το αυτί αυτών που σε τιμούν με την ψήφο τους σε εκλεγμένες θέσεις δεν ξέρω πόσο ροπή είναι να γίνεσαι άκαμπτος και αδιάλλακτος, χωρίς να υπολογίζεις την χειρότερη των εκδοχών . Να επανέλθει το κράτος των ολίγων ,να διαιρέσει τις δυνάμεις που προασπίζουν κοινωνικά δικαιώματα και να ξαναζήσουμε χρόνια αυξημένης νοσηρότητας και θνητότητας όπως τα χρόνια της οικονομικής χρεοκοπίας 2010-2016. Ας αντικρύσουμε όλοι τις πικρές αλήθειες κατάματα για να μπορούμε να διορθώσουμε αντί να καταστρέφουμε. Το αντί από μόνο του, είναι ο Δούρειος Ίππος των δυνάμεων της συντήρησης που ήδη κυβερνούν και δείχνουν δείγματα γραφής.
Διονύσης Λαμπαδάριος Χειρουργός Διευθυντής ΕΣΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου